Xterra Greece, Vouliagmeni, 16 april 2022

Xterra Greece. Openingswedstrijd van het seizoen. Ik had natuurlijk kunnen meedoen met Xterra Malta, dan was het een week eerder geweest. Maar het werd Xterra Greece, vooral omdat Quirijn, Wouter en Casper die wedstrijd ook gepland hadden. Malta is ook een mooie wedstrijd om het seizoen te openen. Dat wordt dan 2023.

Wouter Dijkshoorn, Casper van de Kamp, Ralph van Dijk en ik hebben afgelopen winter het initiatief genomen om de crosstriatlon meer op de kaart te zetten. Bijvoorbeeld door het opzetten van een community en het starten met een team. CROSSTRINL heet ons initiatief: zie https://tri-xperience.nl/informatie/crosstrinl/. Eerstvolgende actie van ons: een Tri-Xperience op 15 mei in Spaarnwoude: https://tri-xperience.nl/shop/tri-xperience-spaarnwoude/.

Een van onze speerpunten is tri- en duatleten bij elkaar brengen tijdens internationale wedstrijden. Weten wie naar welke wedstrijd gaat, samen reizen en verblijven, het parcours verkennen, samen eten en na de wedstrijd genieten van een mooie race. Mooi dat het ons lukte om met drie van ons vieren naar Griekenland te gaan. Voor mij was het de zesde keer. Niet op rij, want in 2021 lukte het niet om bij de verschoven wedstrijd in oktober te zijn. En 2020 ging niet door. Er is alle reden om vaak naar de wedstrijd te komen: Griekenland is een prachtig land, de mensen vriendelijk, Vouliagmeni is een aantrekkelijke plaats, de afstand naar het vliegveld is niet groot (half uurtje rijden buiten de spits), de zee is meestal niet te koud, het parcours is uitdagend, maar niet te.

Quirijn en ik vertrokken deze keer vroeg naar de wedstrijd: op dinsdagavond kwamen we al aan. Ruim op tijd voor meerdere parcoursverkenningen en een paar kleine uitstapjes. Woensdag was een mooie dag. We hadden ’s-avonds onze fietsen al in elkaar gezet en konden gelijk op pad. Casper was met dezelfde vlucht gearriveerd en haalde ons om 10.00 uur op. De wedstrijdlocatie was om de hoek. Maar voordat we daar waren kwamen we Barbara Peterson tegen, die we voor het eerst hebben ontmoet in Griekenland, toen de Xterra races nog in de bergen was (Lake Plastira) op vier uur rijden van Athene. Dat was in 2015. Ze is ongetwijfeld recordhouder Xterra’s met (vertelde ze) nu al 154 finishes over de hele wereld, waaronder eindeloos veel keren op Maui (waar we haar ook drie keer hebben ontmoet).

Vanaf de transitiezone gingen we het parcours op: tunneltje onderdoor en richting de heuvels. We waren het tunneltje nog niet uit of we zagen Ingrid Bakker en Henk Niejenhuis achter een kop koffie zitten. Ingrid had het parcours al verkend en vertelde waar de lastige down hills zaten. Sinds vorig jaar was het parcours aangepast met wat extra uitdaging. Voor liefhebbers. We waren gewaarschuwd. We spraken af voor een maaltijd in de avond en sprongen weer op onze MTB. We voegden in achter twee atleten die net langskwamen. Gelijk kennisgemaakt. Het waren Rachel Klamer en Richard Murray, onderweg voor hun tweede MTB-verkenning. We hebben de verkenning samengedaan. Richard en Quirijn op kop en Casper, Rachel en ik met iets meer voorzichtigheid daarachter. Ze vertelden over hun uitstap naar Xterra races (dit was niet de laatste voor 2022) en hun ervaringen op de MTB (Richard is een ervaren mountainbiker, voor Rachel haar tweede wedstrijd). Ook met hen spraken we af voor de avondmaaltijd. Bij Zaxos, een aanrader voor iedere atleet (zeker voor de niet-vegetarische atleten).

De middag hebben Casper en ik nog het zwemparcours verkend: lekker koud in de zee (15 graden). De boeien lagen er nog niet, maar we wisten dat het twee dezelfde loops van 750 meter waren. Omdat het zwemmen in een baai is, valt de golfslag eigenlijk altijd mee (en dat was zeker op race day het geval). Eigenlijk viel alleen de temperatuur tegen (en dat was ook zo op race day). Daarna bijkomen op het strand. Quirijn heeft het loopparcours die middag verkend. Dat was nog pittiger geworden dan vorige jaren met 300 steile hoogtemeters in twee ronden. De eerste kilometer is eenvoudig: na het tunneltje ren je langs vrijwel alle cafés en restaurants van Vouliagmeni. Maar daarna is het steil omhoog over een helling zonder echt pad. Bovenaan is het nog net geen handen en voeten werk. ’s-Avonds troffen we elkaar bij Zaxos. Het lukte zelfs Wouter en Marthe om aan het einde nog aan te sluiten na hun vlucht vanuit Nederland. Het Nederlandse team was zo al behoorlijk compleet. Na de publicatie van de startlijst bleken alleen Maud Golsteyn, Lars van de Eerden en Bonnie van Wilgenburg nog te ontbreken bij de maaltijd. Jarenlang bestond de Nederlandse delegatie maar uit een handvol atleten.

De eerste keer in Griekenland waren Quirijn en ik de enige Nederlanders. En alle volgende keren kan ik me eigenlijk alleen Maud en Lars herinneren. Dat was in die (voor mij) beginjaren vaker het geval. Ik had in die tijd ook de bijnaam de ‘Dutchman’, omdat ik vaak de enige Nederlander bij de niet-elite was (Quirijn was dan de ‘son of the Dutchman’; Quirijn is sowieso moeilijk om uit te spreken voor buitenlanders). Overigens waren bij de eerste Europese (of beter: niet-Amerikaanse) Xterra het merendeel van de deelnemers Nederlands. De eerste Xterra – die toen nog Aquaterra heette – was in 1996 op Maui. De volgende jaren groeide de wedstrijd van een pilot naar een serieuze offroad triatlon met de eerste avonturiers. In 2001 besloot Xterra de vleugels uit te slaan naar andere locaties en Nederland was de aanlandingsplaats voor de eerste ‘buitenlandse’ Xterra. Zoals in Almere ooit de eerste Europese langeafstandstriatlon werd georganiseerd in 1982. De locatie was Kijkduin, waarin 2012 de EK en in 2013 de WK plaatsvond. En vanaf 1998 al offroad triatlons werden georganiseerd als Beach Challenge. Ondanks de ingevlogen coryfeeën uit het buitenland, was het Rob Barel die de overwinning opeiste. Achter hem de namen van mannen die nu in de geschiedenisboeken van Xterra staan, zoals Mike Vine en Ned Overend (MTB-er van huis uit, die hebben altijd een streepje voor bij offroadtriatlons als het gaat om de ereplaatsen). Bij de vrouwen was in Ingrid van Lubek met een eerste plaats de beste.

Terug naar de voorbereiding op de wedstrijd. Met een aankomst vier dagen voor de wedstrijd hadden we tijd genoeg om donderdag ook met Wouter de parcoursverkenning van het fietsen te doen. Wouter heeft daar een mooi filmpje van gemaakt, dat een goeie indruk geeft van het parcours. Gravelachtige wegen afgewisseld met bochtige en technische singletracks. Ook hier tijdens de wedstrijd weer twee ronden met in totaal 700 hoogtemeters. Genoeg hoogtemeters om – voor atleten zoals ik – verloren tijd op de technische down hills goed te maken. Met als enige nadeel dat je je een beetje een jojo voelt. De nieuwe parcoursdelen waren goed te herkennen: het waren allemaal single tracks waar tot een week geleden nog geen enkel pad had gelopen. We hadden een prachtige ochtend voor de verkenning met op elk van de drie heuvels die het parcours rijk is een weids uitzicht over de Aegeïsche Zee, rotskusten, zandstranden en eilanden in de verte.

Bij terugkomst bleek dat Quirijn met Rachel en Richard had afgesproken om het zwemparcours te verkennen. Ik ben meegegaan (te overmoedig?) en was blij dat ik de eerste honderd meter inzwemmen kon bijhouden. Ik vond 1.000 meter een hele mooie afstand, maar Quirijn (2.000), Richard (3.000) en Rachel (4.000) hielden het langer vol. Ik was tevreden met mijn voorbereiding en besloot het lopen niet meer te verkennen. ’s-Avonds weer gegeten met het Nederlandse team (en Barbara), bij de pizzeria (Pizza Palma) naast Zaxos. Van vrijdag kan ik me geen bijzonderheden herinneren: race pack halen, samen lunchen bij Sloop en rustig richting de avond. Deze keer met een perfect werkende fiets (geen piepende remmen, kromme remschijven, tegenstribbelende derailleur, lekkende ventielen, etc.). Alles op orde voor de race start op zaterdag om 9.02 uur.

Het weer was ideaal: bewolkt, niet koud met een graadje of 17, weinig wind en geen regen (die zou pas zondag komen). We melden ons om 8.00 uur na een paar minuten fietsen bij de ingang van de transitiezone. Dat was wel een verrassing met vorige jaren: een tennisbaan, waar alle fietsen van de full distance en de sprint een plek moesten krijgen. Supersmalle paden tussen de fietsen, dat zou puzzelen worden tijdens de transitie (het beste is dan: de snelste zijn of als laatste uit het water komen). Nog even ingelopen, wetsuit aan en naar de start. Exact om 9.00 uur startten de elite-atleten, wij daar 2 minuten achteraan. Ik had al snel de voeten van een even snelle atleet te pakken, dat was mijn richtpunt in de eerste ronde. Na 12.45 minuten en 775 meter kwam ik door voor de tweede ronde en met 26.20 stond ik weer op het strand. Een redelijke tijd voor mijn doen met voldoende ruimte voor verbetering (in Molveno zwom ik 25.23 minuten, dat was aan het einde van het seizoen). Mijn transitie was super, dat ontdekte ik achteraf: in de top-10 bij de agegroupers. Heb blijkbaar talent om me op krappe tennisbanen tussen fietsen en atleten door te bewegen.

Daarna op de fiets. Dat voelde gelijk goed. Ik werd gelijk na het tunneltje ingehaald door een atleet die vroeg ‘Kom je ook uit Nederland’. Dat was Bonnie van Wilgenburg, gestart bij de Elite vrouwen. We reden samen het eerste klimmetje op (dat voelde veel zwaarder dan de parcoursverkenning!) en liepen aansluitend de lange trap op. Bovengekomen zag ik al snel Wouter naast zijn fiets staan, samen met een andere atleet. Dat zag er helemaal niet goed uit. Achteraf bleek dat zijn velg zodanig beschadigd was, dat de lucht (en latex) er links en rechts uitliepen. Een heel zuur einde aan de wedstrijd. Bonnie en ik bleven de hele eerste ronde bij elkaar, ook al moest ik af te toe op mijn tanden bijten. De eerste ronde ging goed. Blij dat ik het parcours had verkend. Enige tegenslag was het einde van de eerste ronde, toen Maud haar fiets voortduwde. Ook mechanische problemen: een afgebroken derailleur, dan houdt het op.

Bij het begin van de tweede ronde besloot ik wat kopwerk te doen voor Bonnie. Die raakte steeds verderop, achteraf door malheur aan haar fiets. Ik reed verder in mijn eentje met als goede nieuws dat ik de beide ronden bijna niet ingehaald ben (maar ook weinig atleten heb ingehaald). Ik had mijn plaats blijkbaar gevonden. In de transitiezone was ik blij dat ik heelhuids zonder mankementen aan het lopen kon beginnen. Dat was niet iedereen gegeven: na afloop waren er nogal wat atleten met schaafwonden.

De zon was ondertussen doorgekomen, wat het goed warm maakte. Naar boven ging met lopen echt goed, naar beneden deed ik voorzichtig. Vier jaar geleden had ik mijn enkelbanden gescheurd op dit parcours, dat wilde ik niet nog een keer. Geen idee waar ik zou zitten in mijn agegroup. De jaren dat ik hier eerste werd, zijn al een tijdje voorbij, maar wie weet wat er vandaag in zou zitten. Bij de finish bleek dat een podiumplaats: derde. Een goed perspectief voor volgend jaar als ik naar M60-64 ga. Een mooi moment was halverwege de run, toen ik Casper tegenkwam. We hadden allebei goeie zin en plezier in de wedstrijd. We sloegen even de armen om elkaar heen en liepen als de Brownlee Brothers tijdens de Grand Final in Mexico samen op. De laatste honderd meter liet ik me nog verleiden tot een eindsprint (volstrekt overbodig, want er zat niemand voor of achter me) en klokte ik 3.16 uur aan inspanning. Dat bleek niet slecht te zijn: 33^ste overall en 3^de in mijn agegroup. Ik kon net als Henk (1^ste), Lars (1^ste), Rachel (2^de bij de elite!), Ingrid (2^de) en Quirijn (3^de) een medaille en de eer ophalen.

De zaterdagmiddag was vooral bijkomen met bier en cola aan het strand. Niet voor Wouter trouwens, die het voor elkaar kreeg om zijn frustratie eraf te lopen op het fietsparcours met een gemiddelde van 14,5 km/uur (tijdens de wedstrijd had ik op de MTB een gemiddelde van 16,7 km/uur). Wouter gaat voor de herkansing in 2023.