ETU European Championship Cross Triathlon Schluchsee, July 19, 2015

Nederland – Malta of, het gevaar van de onderschatting van het parcours. Of ook, zonder externe attributie: het gevaar van overschatting van de eigen capaciteiten. Zondag 19 juli, alweer mijn tweeënvijftigste verjaardag en de dag van de Europese Kampioenschappen crosstriathlon 2015 in Schluchsee in het Zwarte Woud. Zelf ingeschreven bij de agegroupers 50-54 en Quirijn bij de Kurzdistanz-wedstrijd, omdat hij nog geen 18 is (en de eerste agegroup is 18-19). We waren donderdagochtend vroeg vertrokken om nog dezelfde dag een fietsparcourverkenning te kunnen doen. Ritse zag het ook zitten en met z’n drieën kwamen we na enige omzwervingen en een paar aanwijzingen op het fietsparcours terecht.

De eerste vier kilometer waren stijgend over gravelwegen met twee stukken single track. Het tweede stuk was net iets te steil, waardoor ik van de fiets af moest. “De volgende dag nog maar een keer oefenen”, dacht ik nog. Het parcours was zeker niet technisch en ook voor ons gevoel ook niet zwaar. Eigenlijk was het makkelijk, we fietsen ontspannen naar boven. En ontspannen naar beneden. Hier en daar voorzichtig, vooral omdat het onbekend terrein was. Kort voor de helft van de ronde was er een steil klim, waar we even flink moesten aanzetten. Ook omdat het in voorgaande dagen overduidelijk een kleine rivier was geweest en er nog flinke modderige en drassige stukken waren. We haalden wat andere atleten in en waren na zo’n 500 à 700 meter boven waren. Daarna was het double track naar het verste punt van de ronde: de brouwerij van Rothaus, ongetwijfeld niet toevallig ook de hoofdsponsor van het evenement.

Het parcours liep strak langs de brouwerij en we konden binnen de ketels zien en – na een hoek omgeslagen te zijn – het vullen van duizenden bierflesjes die op een lopende band voorbij kwamen. Het plezier was voor de jongens van korte duur toen ze een uitgestrekte weide moesten oversteken: daar hebben ze slechte ervaringen mee in de omgeving van Brummen door de vaak vele kuilen die er in weilanden zitten. Hier viel het mee en waren we na een paar glooiingen alweer op de weg naar beneden voor de laatste vier kilometer. Dat leverde nog één gemeen single track stuk op met veel rotsen en wortels, dat bovendien vrij steil was. Alle drie bleven we op de fiets en stoven de laatste kilometer over een asfaltweg het dorp Schluchsee weer in. Helemaal fris en fruitig en vol vertrouwen in de wedstrijd.

We waren zelfs zo fris en fruitig dat Ritse op vrijdagochtend aan Miriam voorstelde om met haar samen het parcours nog een keer te rijden. Voor degenen die Ritse niet goed kennen: een opmerkelijk voorstel, zeker om 9.30 uur in de ochtend. Quirijn en ik moedigden Miriam aan om mee te gaan: we wisten dat het parcours eenvoudig was en dat Miriam zich prima zou redden. Quirijn en ik zouden samen het zwemparcours verkennen en een kilometer inzwemmen. We ontmoeten bij de waterkant Jarrich van Woersom en Jip Veelenturf, die in hun wedstrijdkleding ook een rondje gingen zwemmen. We zwommen het eerste stuk mee en vervolgden toen onze eigen weg. Het water was vrij warm, ook al stond aan de kant een bord dat de temperatuur precies 20 graden was. We bereiden ons mentaal al voor op een wedstrijd zonder wetsuit (met wetsuit is alleen toegestaan onder de 22 graden).

Rond 13.00 uur waren we terug in ons appartement, een paar minuten later gevolgd door Ritse en Miriam die behoorlijk afgemat waren. Het was warm geweest, zeker vergeleken met ons avondrondje over het parcours. Maar ze hadden het gered, wat zeker voor Miriam een hele knappe prestatie was met weinig training. Aan het einde van de dag nog een downhill vanaf de Feldberg gemaakt, waar je met je ATB in de lift naar boven kon. Terug in Schluchsee een stevige, zelf klaargemaakte pastamaaltijd gegeten, nadat ik een verkenningsrondje op het loopparcours had grote zorgen maakte over het weer. Onweer en een triathlon is een slechte combinatie. Zelf die avond ook regelmatig op verschillende weersites gekeken, omdat het weekeinde inderdaa weinig goeds leek te gaan brengen: onweer, regen en zware windstoten.

De volgende dag begon grauw en regenachtig. Deze zaterdag werd ook een triathlon over de olympische afstand gehouden voor de Duitse 1ste, 2de en 3de divisie. Die kwamen goed weg, toen een half uur voor de start de regen ophield en de zon begon te schijnen. Zelf hebben we de middag doorgebracht in een klimbos. Terug in Schluchsee zijn Quirijn en ik naar de wedstrijdbriefing gegaan, waar we weinig nieuws te weten kwamen. Met uitzondering van de mededeling dat naar alle waarschijnlijkheid er door de agegroupers met een wetsuit gezwommen mocht worden. Goed nieuws voor de mindere zwemmers. Direct na de briefing naar de pastaparty voor een bord fusili met tomatensaus en een vooruitblik met Joost Christiaans en Ferdinand Oldeman. Die zagen het allebei prima zitten: een zwaar parcours, maar niet te moeilijk en beiden in goede vorm.

Zondag, wedstrijddag. We werden om half zes wakker van de eerste donderklap gevolgd door een pittige regenbui. Slecht nieuws. Rond half acht werd het minder, maar het gerommel bleef. Donkere wolken joegen laag over de heuvels van het Zwarte Woud en de wind kwam in harde vlagen. Miriam had het wel gehad. Als we wilden, konden we ook gewoon verder reizen. Het vertrek naar de wedstrijd stelden we zo lang mogelijk uit. Quirijn en ik hadden allebei geen zin om voor de zwemstart al helemaal doorweekt te zijn. Uiteindelijk om acht uur de deur uit om voor half negen onze spullen klaar te hebben voor de wedstrijd. We reden door – wat we later wisten – de laatste druppels van de laatste bui van de dag naar het parc fermee. Spullen klaarzetten, wetsuit, zwembril en zwemcap mee naar de oever van de Schluchsee en aftellen.

Om 9.00 starten de Elite en de U23, om 9.03 gevolgd door de agegroupers. Het water was onrustig, mogelijk door de harde windvlagen, en zag er op het eerste gezicht niet aanlokkelijk uit. Ik had een toppositie uitgekozen voor de start: in een rechte lijn naar de eerste boei. Blijkbaar hadden weinig atleten dat in de gaten, want ik had vrij baan na de start. Het lukte me niet om bij iemand in de voeten te komen (te weinig atleten in mijn buurt misschien?) en ontdekte dat mijn zwembrilletje z’n beste tijd gehad had: ik zag eigenlijk niets als ik mijn hoofd boven water stak. Zonder atleten voor me gebeurde het me zeker drie keer dat ik te ver naar links afdwaalde. Met enige moeite kon ik de oranje boeien zien, maar blijkbaar onvoldoende. Ik merkte ook dat ik niet mijn beste dag had: het was ploeteren door het water en mijn concentratie hield niet over. Ik dwaalde met mijn gedachten vaker af en vroeg me dan bijvoorbeeld af wat ik op mijn verjaardag deed in het water van de Schluchsee. Na de eerste ronde van 750 meter zag ik 15.30 op mijn klok staan; de tijd waarin ik in Griekenland een kilometer had afgelegd! Dat zag er niet goed uit. Ik hoorde Miriam en Ritse roepen en besloot de tweede ronde me meer te concentreren. Vanaf de eerste plons in het water bleef ik in de voeten van mijn voorganger, wat me in elk geval een goeie koers opleverde richting de boeien en een gelijkmatigere pacing. Qua snelheid schoot het niet op: toen ik uit het water kwam had ik er al 33 minuten op zitten. En zag ik dat de afgelegde afstand ruim 1.800 meter was. Achteraf de 8ste tijd in mijn agegroup, dus nog geeneens zo slecht als het voelde met 18.45 op de kilometer.

Na een relatief snelle transitie was ik onderweg met de ATB. Het eerste stuk was eenvoudig over asfalt en gravel, maar wel steil. Het gemak waarmee ik donderdag naar boven fietste was helemaal weg. Het was duwen en trekken, puffen en hijgen, waarbij de een na de ander me inhaalde. Dat was niet echt motiverend, maar gebeurt me wel vaker. Op het eerste echte stukje single track moest ik er gelijk af, het zat niet mee. De afdalingen waren moeilijker dan donderdag door de modder; ik ging niet voluit. Ook nu dwaalden mijn gedachten weer af, terwijl mijn benen gehoorzaam en daardoor weinig geïnspireerd de pedalen ronddraaiden. Waar was dat makkelijke parcours gebleven, de makkelijkste wedstrijd ooit? Waren de omstandigheden anders, had ik niet de vorm van de dag, was 52 jaar toch net iets te veel? Plichtmatig pedalerend kwam ik langs het eerste dorpje, reed voorzichtig de lange afdaling naar beneden en kwam bij de serieuze klim, die het eerste lichtpuntje van de dag bleek te zijn. Halverwege had ik al een dozijn atleten ingehaald en waar de een na de ander van de fiets af moest, trapte ik me onversaagd een weg naar boven. Op het hoogste punt stond een groepje van vijf voorbijgangers iedereen aan te moedigen als ware het een Tour de France en ik voelde me weer iets beter. Ik besloot behoudend te blijven rijden met als richtpunt een snellere tweede ronde. Na de lastige laatste afdeling, waar ik achter een van de eerste estafette-atleten aanreed (die waren ongeveer 1,5 uur later gestart) voelde ik dat een snellere tweede ronde er in moest zitten.

Ik zette bij de eerste stijging gelijk een tandje erbij, bleef op het eerste single track op de fiets zitten waar veel andere eraf moesten en sloot aan bij een Engelse die vooral omhoog flink de sokken er in had. Meldrum las ik steeds achterop haar trisuit en besloot die naam niet meer uit het oog te verliezen. Samen haalden we de een na de ander in en ik kreeg weer wat meer plezier in de wedstrijd. Een topklassering zat er niet in, in het parc fermee had ik na het zwemmen al gezien dat er minstens zes fietsen van mijn categorie waren vertrokken. Maar plezier is minstens evenveel waard. Op de steile helling omhoog raakte ik even los van Meldrum, maar ze haalde me kort daarna weer in. Pas bij de laatste moeilijke afdaling raakte ze op grotere achterstand, terwijl ik me over de laatste kilometer asfalt het dorp Schluchsee in stortte: 32,75 kilometer in 1.51 uur met een gemiddelde van 17,7 km/u. Daar had ik het verschil niet mee gemaakt. Aan de andere kant: de tweede ronde was vier minuten sneller dan de eerste!

Weer een snelle wissel (de eerste bleek achteraf ook de snelste van mijn agegroup te zijn geweest) en op de loopschoenen begonnen aan de laatste etappe: ruim 11 kilometer over heuvelachtig terrein met twee hele steile klimmetjes. De eerste ronde ging lekker: ik liep soepel en met een stevig tempo. De tweede ronde ging goed. Ik werd weliswaar ingehaald, maar dat was door de eerste elitevrouwen en die namen maar heel langzaam afstand van me. De nummers 2, 3 en 4 waren een spannende strijd aan het uitvechten met verschillen die niet meer dan 20 seconden waren. De derde ronde was zwaar, ik begon mijn hiel behoorlijk te voelen en was vooral aan het consolideren. De hoofdgedachte van de derde ronde: “In de volgende ronde kom ik hier voor het laatst langs”. Opsteker aan het einde van de ronde: ik zag Quirijn in een soepele tred bij een lus in het parcours, bezig met zijn tweede ronde. De vierde ronde werd ik bij de verzorgingspost (even stoppen voor een hele beker sportdrank en een flinke slok water) ingehaald door een Engelsman, Dean Hardie. Hij leek me een goed richtpunt en ik besloot dichtbij te blijven. Hij sleepte me de eerste helft van de ronde erdoor heen en op een breder stuk wisselden we wat wetenswaardigheden uit. De belangrijkste: hij zat in een andere agegroup, dus geen concurrent en hij zat in zijn derde ronde. Dat haalde de spanning er af en samen liepen we het laatste stuk uit. Met een kleine eindsprint kwam ik in 3.31 binnen. Negende plaats op het EK crosstriathlon, dat viel nog best wel mee. Mijn looptijd bleek de vierde te zijn, dichtbij nummers 2 en 3.

Uitslagen agegroup M50-54

Quirijn was al binnen en had een prestatie van formaat neergezet: tweede overall op de Kurzdistanz, de halve afstand van de EK-wedstrijd. Hij wist het pas toen we het hem vertelden in het appartement, waar de jongens al snel de spullen aan het inpakken waren (check out tijd: 13.00, een half uur na het einde van de wedstrijd, een wedstrijd op zich). Onze dag eindigde met eindeloos wachten bij de huldiging, omdat de verwachting was dat Quirijn ook een medaille zou krijgen. Dat bood de gelegenheid om de wederwaardigheden van de andere Nederlanders te horen. Mark Hamersma had een topdag met een tiende plaats overall en een vierde bij de U23. De rest van de Nederlanders elite werd me verteld, had een off-day met misselijkheid, lekke banden of gewoon een mindere dag.

Na ruim een uur van huldigingen was Quirijn aan de beurt (hij had al tien keer gevraagd of we niet gewoon weg konden gaan). Maar wat eerst een plichtpleging leek, eindigde in een klein feestje voor ‘m: het begon met de felicitaties en een medaille, daarna volgde een oorkonde (een typisch Duits gebruik volgens mij), een vat bier (kon dat wel met de strenge wetgeving voor alcohol onder de 18?) en als klap op de vuurpijl een certificaat voor een luxe camera, af te halen bij de MediaMarkt in Freiburg. Hij was helemaal tevreden en vergeten was het uur wachten op de huldiging. Rond 15.30 konden we onze weg vervolgen naar de Bodensee voor vijf dagen zeilen, naar Alpe d’Huez voor de voorlaatste Tour-etape en naar Bedoin voor beklimmingen van de Mont Ventoux.