Wedstrijdverslag: bericht vanuit Maui

KAPALUA-MAUI (USA) – Het XTERRA-WK van afgelopen weekend was niet alleen een Amerikaans en Bermudaans feest met winnaars Josiah Middaugh en Flora Duffy. Er stonden ook vier Nederlanders aan de start. Onderstaande artikel schreef ik voor de website van Triathlon Sport: www.triathlon-sport.nl. Klik hier voor een link naar het artikel. Een mooie film van de race voor de liefhebbers.

Race day is een paradijselijke en stralende dag en het belooft goed heet te worden. Om 9.00 uur zijn de professionals weg. Daarna in twee waves de age-group mannen en vrouwen, waaronder de vier Nederlanders: Hanneke Boon, Quirijn Waaijenberg, Stef Oud en Mark Waaijenberg. Quirijn hoort tot de drie jongste deelnemers aan de WK en is voor de start goed nerveus. Hij verwacht dat de wedstrijd veel van hem zal vragen. Na afloop moet hij dan ook even bijkomen, maar binnen een uur vraagt hij al aan me: “Pap, wanneer is de volgende wedstrijd?”. Een korte hersteltijd, zou ik zeggen.

Na de verkoelende anderhalve kilometer lange duik in de Stille Oceaan raken op de mountainbike de bidons snel leeg. Maar de hitte heeft ook zijn voordelen. Het parcours van ruim 30 kilometer ligt er mooi bij: na een periode met regen volgden drie volledig droge dagen, waardoor de glibberige en modderige glijbaan is veranderd in een betonnen startbaan. Een parcours dat vraagt om snelle tijden. De lage delen van het parcours met de nodige vegetatie zijn na vijf mijl voorbij als we de openheid van suikerrietvelden en stoffige vulkaangrond opklimmen, waar de zon ongenadig brandt en het waterverlies niet meer bij te drinken is. Gelukkig kan ik goed tegen de tropische hitte, een leerervaring van vorig jaar.

Soms gaat het parcours even naar beneden, maar elke daling moet worden betaald met nieuwe hoogtemeters tot we bij mijl acht het hoogste punt bereiken en het grootste deel van de 1.200 hoogtemeters erop zit. Van daar is het als een baksteen vallend naar beneden, bijna tot zeeniveau om aan de laatste stevige klim te beginnen. Voor mij is een mooi moment als ik in de laatste drie mijl van het fietsen mijn zoon achterop rijdt: hij is niet alleen snel geweest, maar (een gedachte van een bezorgde ouder) ook veilig weer beneden. Zelf is Quirijn behoorlijk chagrijnig: “Ik ben door iemand van het parcours gereden en sta al vijf minuten te prutsen aan mijn stuur, het is helemaal verdraaid”. Hij stapt net weer op en de laatste mijlen rijden we samen en gaan vrijwel gelijktijdig de transitie in.

De trailrun is de benenbreker voor menig atleet, startend met een steile klim van vijf kilometer, gevolgd door een even lange afdaling. Het is rond het middaguur en bewolking is nog niet in zicht. De eerste eliteatleten zijn binnen als we als Nederlandse afvaardiging beginnen aan het lopen. Van het ploeteren naar boven gaan we na het hoogste punt naar beneden als een sneeuwbal die van de berg afrolt. Of beter gezegd als een vuurbal van een bijna brandende vulkaan. Lopen is voor mij het sterkste onderdeel en dat blijkt ook nu weer: ik haal de ene na de andere M50-er in en zet een zesde tijd neer in mijn age-group. Altijd mooi om een race zo te besluiten. Op de laatste tweehonderd meter nog zand bijten en dan is er de finish. Een ijskoude handdoek over onze schouders, een bloemenkrans, een medaille en mooie tijden. Het was de kwalificatie, de reis en de wedstrijd meer dan waard.

Gevraagd naar de ervaringen van Hanneke reageert ze met: “Een mooie, zware race. De beklimmingen zijn steil, op de open stukken brandde de zon op haar aller felst. In de afdalingen zigzag je tussen de bomen door, tijdens het lopen moet je heel goed blijven focussen om niet mis te stappen. Het is wel elke zweetdruppel waard; een prachtig parcours en de atmosfeer was vriendschappelijk en ontspannen. Ik had zelf een goede dag, ik voelde me de hele wedstrijd sterk en kon goed mijn grenzen opzoeken – en aan de juiste kant ervan blijven”. Stef ontmoeten we aan het einde van onze reis op Schiphol: we blijken in hetzelfde vliegtuig te hebben gezeten. Hij vertelt dat hij een goeie race had, ondanks wat mechanische problemen aan zijn fiets. Gelukkig niet schokkend en in elk geval niet zoals Francesco Serrano (de runner-up van het ITU-WK op Sardinië), waarvan al in de eerste mijlen zijn zadel afbreekt.