Xterra World Championship Maui, Hawaii, October 26, 2014

XTERRA World Championship Cross Triathlon 2014, 26 oktober 2014

Eerst een opwarmer: de wedstrijdvideo 2014 XTERRA World Championship Highlights

Zaterdag 18 oktober 2014: de wekker gaat om 03.15 uur voor ons vertrek naar Maui, Hawaii. Met optimisme hopen we rond 03.45 uur weg te kunnen, maar rijden 04.15 uit Brummen weg op weg naar Schiphol. Onze heenreis: 7.40 uur via Frankfurt en San Francisco naar Kahului. Het inchecken van de fiets is spannend: kan ie mee (“Waarschijnlijk wel”, zeiden ze bij het WTC), tegen welke kosten (“Daar kunnen we niets over zeggen”) en hoe voorzichtig (“Met een harde koffer wordt vaak minder voorzichtig omgesprongen”). Het tijdsverschil met Hawaii is precies twaalf uur dus een jetlag is gegarandeerd. Zeker met een reis die 23 uur duurt van luchthaven tot luchthaven en uiteindelijk nog twee uur langer duurde door een uitgevallen vlucht van San Francisco naar Maui.
We hadden ons voorgenomen om te gaan slapen tijdens de eerste helft van de vlucht naar de VS en daarna wakker te blijven. Dat bleek hoog gegrepen te zijn; de laatste vlucht vanaf San Francisco was met z’n vijf uur eigenlijk te lang om wakker te blijven. Zeker ook omdat United Airlines, die de vlucht uitvoerde, voor weinig afleiding zorgde: geen maaltijden, geen vermaak op beeldschermpjes en buiten een eindeloze aaneenschakeling van water en golven van de Grote Oceaan eindigend in een donkere tropische nacht die om 18.00 lokale tijd inviel.

De aankomst op de luchthaven van Kahului was wel memorabel: tropische hitte en hoge luchtvochtigheid, een ontvangsthal zonder muren, glazen wanden en deuren. En als klap op de vuurpijl een bandje dat Hawaiiaanse nummers speelde, natuurlijk met ukulele. Tropisch was ook de regen die met bakken uit de hemel kwam zetten, maar die gelukkig aanvoelde als een warme douche. Na ontvangst van de groot uitgevallen huurauto (“Gave wagen pap, kunnen we die in Nederland ook niet kopen?”), op weg naar Kahana en ons via airbnb gehuurde huis. De regen en de nacht maakten dat we weinig tot niets van het eiland meekregen: één lange weg die zich langs de kust slingerde en die via een tussenstop bij de Safeway-supermarkt leidde naar onze eindbestemming. Iedereen viel gelijk in bed; ik nadat ik nog een kant-en-klare risottomaaltijd naar binnen had gewerkt (moest toch de koolhydraten weer een aanvullen).

De volgende dag was zonnig en het eiland zag er groen, kleurig en vogelrijk uit. Op het programma: een ATB-training van 2 uur/50 kilometer en een 45’ zwemmen. Een prachtige fietstocht gemaakt langs de kust op steeds stiller en steiler wordende wegen, eindigend bij een soort ‘geiser’ aan de kust waar we later met de auto nog een keer langsgereden zijn. De volgende dagen relatief rustig aangedaan met trainingen, uitstapjes en strandbezoek.

Dinsdag een eerste parcoursverkenning gedaan, mogelijk omdat de eerste vijf kilometer al vroegtijdiger open waren gesteld. Natuurlijk behoorlijk steil, warm en benauwd, maar toch goed te doen. Scheelt dat ik goed bestand ben tegen een tropisch klimaat. Dinsdagmiddag een wandeling gemaakt die ook deels over het parcours liep. Woensdag wilde ik het loopparcours in z’n geheel doen, na de registratie in het Ritz-Carlton hotel in Kapalua. Het was ’s-ochtends al een beetje begonnen te regenen en toen ik om 14.30 klaar was om te gaan lopen (en de jongens had ingeschreven voor de 5K Hularun), kwam de regen met bakken uit de hemel zetten. Het parcours was in een mum van een tijd een glijbaan geworden, waardoor je bij elke stap moest uitkijken. Al met al toch een mooie tijd van 54’ neergezet met een HR onder 145. In 2013 tijdens de WK was deze tijd nog goed voor een top-6 tijd in mijn agegroup. Ik voelde me goed in vorm en ontspannen.

Voor donderdag stond de verkenning van het hele fietsparcours op het programma. Woensdag was, zo bleek, het parcours al aan het einde van de ochtend gesloten vanwege de regen. Maar donderdagochtend, ik stond om 9.00 uur bij de opening van het parcours klaar, was het parcours weer open. Wat me in elk geval de eerste kilometers opviel was (1) dat het vrijwel onbegaanbaar was door de regen en (2) dat ik maar één andere atleet zag. Dat hing ongetwijfeld met elkaar samen. Wat dinsdag nog ontspannen fietsend ging, was nu vrijwel onmogelijk. Vaak van de fiets af en veelvuldig wegglijden. Naar boven ging het ongeveer in 10 km/u, maar naar beneden ook. Alles sneller dan 10 km/u leidde onherroepelijk tot een valpartij. Na 10 mile was ik eigenlijk volkomen gefrustreerd over het parcours, mijn tempo en de steeds groter wordende modder aan mijn fiets. Ik was al ruim 1 uur en 45 minuten onderweg en nog niet halverwege. Dat zou tot een fietstijd van meer dan 3,5 uur leiden! Ik probeerde op de stukken naar beneden wat meer vaart te maken, wat vooral leidde tot verdere slippartijen. Op een meer rotsachtig stuk – daarvan waren er niet veel in het parcours – kreeg ik even het ‘Zittau-gevoel’ (waar het ook zo ongenadig had geregend) en schroefde ik m’n snelheid op tot zo’n 25 km/u. Na een paar hobbelige en stuiterende honderden meters blokkeerde m’n voorwiel op een rots, vloog ik door de lucht over mijn stuur en werd tegen een rots gesmakt met knie, heup, bovenarm en ribben. De pijn schoot als een steekvlam door me heen en even dacht ik mijn heup te hebben gebroken. Dat bleek gelukkig niet zo en het beste leek me om maar zo snel mogelijk weer op de fiets te stappen, voordat mijn spieren te stijf zouden zijn en mijn heup en ribben te beurs. Nog drie mijl verder zag ik een afslag waarvan ik vermoedde dat die naar ons huis zou kunnen leiden, die ik gelijk aangreep. Doorzetten was geen optie, ik had nu niet alleen de pijn van mijn kwetsuren, maar ook de angst voor nog een valpartij.

Thuis gekomen veel ijs erop en weinig bewegen. Dat laatste pakte niet goed uit, want ik werd al stijver en stijver. We hadden voor de middag een enkele reis de vulkaan op gereserveerd om vervolgens naar beneden te lopen. Ik moest er niet aan denken, maar besloot toch mee te gaan hinkepoten, omdat ik merkte dat stilzitten tot volledige blokkade van mijn spieren leidde. De wandeling van twee uur ging steeds beter en aan het einde kon ik me enigszins normaal voortbewegen.

Na een beperkte nachtrust bleek dat niet alleen mijn heup en knie, maar vooral ook mijn ribben een behoorlijk knauw hadden gehad. Ik zag het erg somber in, alhoewel ik van het afgelopen jaar wist, dat ik redelijk snel kon herstellen van kwetsuren. Waar ik minder van herstelde, was de angst voor het parcours: ik zag me eigenlijk – bij gelijke omstandigheden – niet nog een keer over het parcours gaan, wedstrijd of niet.

Vrijdagavond met z’n vieren naar het openingsdiner, waar ik de tip kreeg om tijdens de wedstrijd vooral veel pijnstillers te gebruiken. Bij navraag bleek dat er inderdaad weinig andere atleten waren geweest die donderdag het parcours hadden verkend. En van degenen die dat wel hadden gedaan, was er geen één die verder was gekomen dan de derde mijl. Achteraf gezien was ik vooral slachtoffer geworden van mijn doorzettingsvermogen op een parcours dat door anderen als onmogelijk was bestempeld. Een Franse atleet vertelde me dat hij van de organisatie had begrepen dat als de omstandigheden zondag hetzelfde zouden zijn, het parcours verlegd zou worden. De dagen van vrijdag tot zondag heb ik zowel overdag als ’s-avonds om de tien minuten naar boven gekeken om te zien of er niet ergens een buitje aan zat te komen. Gelukkig is het er niet meer dan één geweest en die was zondag al weer verdampt.

Zaterdagochtend gelijk naar de pharmacy om ibuprofen te kopen, waar ik een half uur voor de wedstrijd mee wilde beginnen. Voor dat het zover was, waren op zaterdag eerst Ritse en Quirijn aan de beurt met de Xterra 5K Hula Grill Run op een loopparcours dat er al weer veel beter bij lag. De woensdag met regen was al weer behoorlijk uitgewist door drie vrij zonnige en warme dagen. Sterker, de dagen werden alleen maar warmer. Ritse nam Quirijn op sleeptouw (al vanaf de inschrijving), maar Quirijn liep van de twee naar een hele mooie eerste plaats in zijn leeftijdscategorie en een 22ste plaats overall (van de 300 deelnemers). Ritse viel helaas in de eerste mijl en is uitgestapt; achteraf misschien onnodig en zeker jammer, omdat hij vanaf het begin met groot gemak in de top-10 liep.

Ikzelf deed die dag niet veel meer dan voorzichtig wat wandelen en natuurlijk de trotse vader zijn. Vooruitkijkend naar de wedstrijd dacht ik dat het lopen wel zou gaan op zondag, het fietsen zou spannend worden gegeven de klappen die je vooral afdalend moet afvangen en het zwemmen was een groot vraagteken. Dat eerste onderdeel zou vooral afhankelijk zijn van de mate waarin de pijnstillers hun werk zouden doen. Zaterdagavond op tijd naar bed en na een goeie nachtrust zondag rond 6.00 uur uit bed. Ontbijten, een laatste check van de spullen en fiets en op pad. Miriam en de kinderen hadden de laatste tips gekregen voor hun plek langs het parcours, vooral om me na het zwemmen en fietsen nog te kunnen voorzien van extra pijnstillers (en dat lukte wonderwel goed, inclusief de slok Coca-Cola om ze weg te werken).

Ik besloot rond 7.00 naar het Ritz-Carlton te fietsen om zo de benen wat los te maken en te kijken hoe het fietsen er voor stond. Een verdere warming-up zat er niet in. Gaandeweg – het was ongeveer een kwartiertje rijden – sloten zich meer atleten aan. Bij de ingang van het parc fermee kwam ik gelijk aan met Maud Golsteyn, die net als ik de briefing van zaterdag had gemist. Of het parcours nog aangepast was, bleef spannend. Rond 8.30 de eerste twee pijnstillers ingenomen en rustig richting het strand gelopen. In het parc fermee had ik ondertussen ook de andere Nederlanders (in totaal waren we met z’n vijven) gesproken. En ik wist uit de sms-berichten en app-jes dat er in Nederland de nodige belangstelling was van familie en vrienden. Ik ging in elk geval van start en hoopte dat ook de adrenaline nog zou zorgen voor wat extra ‘pijnonderdrukking’.

De branding was redelijk te doen: niet de hoge golven van het begin van de week (toen we in de naweeën van een tropische orkaan zaten die tijdens onze aankomst langs het eiland raasde), maar ook niet de lagere golven van halverwege de week. Ook achter de branding was het redelijk te doen, met weliswaar onrustig water en een inkomend tij. Twee minuten na de elite was de start van de agegroupers en ik was gelijk goed weg. Wel voelde ik vanaf het begin de pijn in mijn ribben en (daardoor) het gebrek aan kracht in mijn linkerarm. Het ging in elk geval, maar niet echt hard. Ik was gewaarschuwd voor een sterke stroming van rechts en zwom daarom aan de rechterkant van de groep van ruim 700 agegroupers. Op de videobeelden die ik later op de dag zag eigenlijk wat teveel naar rechts, wat me een heel aantal meters extra opleverde. Halverwege een korte sprint over het strand en daarna de volgende 750 meter. Ik merkte dat ik de aansluiting met de eerste helft van het veld miste, maar ik werd aan de andere kant ook niet veel ingehaald. Achteraf bleek dat ik ruim tien minuten langzamer had gezwommen dat in Zittau (waar ik maar vier minuten achter de snelste elite-atleet zat, nu ruim 14 minuten). Tekenend was mijn positie binnen mijn leeftijdsgroep: 60ste van de 71, waar ik in Zittau nog 6de was geweest. Het betekende wel dat na T1 ik ongeveer de helft van het atletenveld voor me had.

Ik voelde vanaf de eerste meters dat het fietsen goed ging, ik had weinig last (door de pijnstillers?) van mijn heup, knie en ribben en het parcours was goed te doen. Ik zou zeggen ‘duizend keer beter dan op donderdag’. Ik begon aan een lange inhaalraces, waarbij ik het verschil vooral bergop maakte. De eerste vier mijl waren filerijden, waarbij ik en anderen regelmatig van de fiets af moesten, omdat voorgangers niet tegen de steile stukken op kwamen. Na de vierde mijl kwam er meer ruimte en begon de wedstrijd zich wat te zetten. Wel bleef ik atleten inhalen, waarvan sommigen me op de afdelingen weer terugpakten, waar mijn voorzichtigheid het won van eventuele overmoed. Met het stijgen van het aantal mijlen nam ook mijn zelfvertrouwen en kracht toe en begon mijn tweede inhaalrace. Vooral bergop was ik sterk en kon ik andere atleten vaak stil laten staan bij de inhaalmanoeuvres. De laatste zeven mijl waren nieuw voor me en vielen me tegen door het continue stijgen en dalen. Ik had eigenlijk verwacht dat het vooral dalen zou zijn. Maar uiteindelijk toch het verlossende tunneltje onder de weg door en via asfalt naar T2, waar ik vrij fit in kwam.

Mijn wissel was ook uitzonderlijk snel: deed ik er in T1 nog 3.45 over, nu was dat 1.30. Lopen werd – het was ondertussen 11.45 uur geworden – niet alleen een strijd tegen de stijging, maar ook tegen de hitte. Zondag was sowieso de warmste dag sinds onze aankomst met zo’n dertig graden. Voeg daar de hoge luchtvochtigheid en het zwemmen en fietsen aan toe en je hebt een perfecte mix voor uitputting, waar ik mijn voordeel mee deed. Lopen was een ware inhaalrace zonder ingehaald te worden. Ik was een van de weinigen die bleef hardlopen, ook al lag het tempo niet hoog. Het vooruitzicht van de finish maakte dat ik de tweede helft (vooral bergaf) nog wat extra tempo ging maken met lange passen. Mijn looptijd was met 53’ minuten goed (6de in mijn agegroup), maar minder dan ik had verwacht gegeven mijn eerdere trainingstijd. Met een eindtijd van 3.45 uur zat ik dicht bij mijn ideale (gehoopte) eindtijd van 3.32 en was ik 22ste in mijn leeftijdsgroep van de 71 geworden. Niet alleen de finish gehaald, maar gewoon goed gepresteerd. Ook als ik het vergeleek met twee atleten die ook met het WK in Zittau meededen. Het verschil met de snellere was teruggelopen van 6 minuten naar 2 minuten; het verschil met de langzamere was opgelopen van 5 minuten naar 15 minuten.

Ik voelde na de finish me nog redelijk fit (qua kracht), maar wist ook dat ik naar omstandigheden alles had gegeven. Het was een prachtige wedstrijd, die me – zeker na de parcoursverkenningen van woensdag en donderdag – mee was gevallen. We zijn rond blijven hangen bij de finish en zijn naar verloop van tijd naar het strand gegaan waar de jongens nog eindeloos in zee hebben gezwommen. Voor mij was in de loop van de middag nog een fietstochtje weggelegd naar ons huis. Waar ook duidelijk werd dat de pijnstillers uitgewerkt waren: elke ademhaling deed pijn, maar de wedstrijd namen ze me niet meer af. Miriam en de jongens begonnen al weer over volgend jaar te filosoferen: misschien weer naar Maui? Dan kon Quirijn meedoen in de leeftijdscategorie 16-19 en Ritse zijn revanche nemen op de 5K.