Xterra Swiss cross triathlon, June 25, 2016

Xterra Zwitserland, een wedstrijd die dit jaar gelijktijdig ook de EK Cross Triathlon is. Voor ons de finale van het eerste deel van het seizoen, dat begon in Griekenland. Quirijn en ik hebben ons allebei ingeschreven voor de halve afstand. Quirijn wil zich op die manier meten met de junioren die meedoen met de EK die dezelfde afstand afleggen. En voor mij is het (vooralsnog) de laatste korte wedstrijd, als afsluiting van mijn herstel van mijn beenbreuk en gescheurde enkelbanden.

De wedstrijd is op zaterdag en we hebben gepland om donderdag te vertrekken naar Zwitserland, zodat we vrijdag het ATB-parcours kunnen verkennen. Een beetje krap, maar soms is het niet anders. Er is ook nog school en werk om maar wat te noemen. Het weekeinde voor de wedstrijd krijgt Quirijn een email van Johan Neevel, de bondscoach van de crosstriathleten. Hij weet dat wij ook naar Zwitserland gaan en vraagt Quirijn of hij zin heeft om donderdagochtend mee te gaan met de parcoursverkenning. Dat lijkt Quirijn wel wat. We weten het met school, werk en andere afspraken zo te plooien dat we woensdagochtend kunnen vertrekken en laten dat Johan weten.

Op woensdagochtend rijden we via Duitsland naar ons eerste overnachtingsadres in Frankrijk, gelijk aan de grens met Zwitserland. We hebben via airbnb een chaletje gehuurd in een prachtig dalletje ver van de bewoonde wereld. Na aankomst eten we zelfgebakken pannenkoeken en doen een welkomstloopje van een half uur. Niet onverstandig na tien uur in de auto te hebben gezeten: onze benen zijn behoorlijk stijf. Tijdens het loopje hebben we gezelschap van de reusachtige hond van de eigenaren van het chalet, die onze dalverkenning ziet als een buitenkans voor een eigen uitje. Hij loopt gelukkig ook weer mee terug als we omdraaien en ons bed op zoeken voor een welverdiende nachtrust. Met als voorafje nog de voetbalwedstrijd Zweden tegen België (0-1).

We hebben voor de parcoursverkenning afgesproken om negen uur de startplaats van de wedstrijd: Les Charbonnières, een klein dorpje in de Vallee de Joux. Kort voor aankomst, een kleine twintig minuten van onze overnachtingsplek in Frankrijk, krijgen we bericht van Johan: we starten om 10.30 uur. Dat biedt Quirijn en mij de gelegenheid om alvast een duik te nemen in het aanlokkelijke water van het meer waarin we zwemmen. De boeien liggen al in het water, de buitentemperatuur gaat (weer) naar de dertig graden, een duik is meer dan welkom. Ik loop in mijn zwembroek naar het water, terwijl Quirijn voor de zekerheid zijn wetsuit meeneemt. Even de tenen erin met wat voelt als een aangename temperatuur. Het water is ondiep en pas na twintig stappen sta ik dieper dan mijn enkels in het water. Het wordt toch wel koud merk ik. Terug naar de kant en voor de zekerheid ook mijn wetsuit aangedaan.

Een paar minuten later lopen we verder het water in en de temperatuur neemt per stap een graad af. Als we tot onze middel in het water staan, wil Quirijn niet meer verder. Ik schat de temperatuur ongeveer vijftien graden in en dat is inderdaad niet aangenaam. Eigenlijk is er maar één oplossing: ik duik het water in en blijf een halve minuut onder. Terug aan het oppervlakte voelt het weer aangenaam aan mijn hoofd. De eerste paar minuten zijn voor je hoofd altijd pijnlijk, daarna went het. Quirijn is nog niet zover: hij maakt rechtsomkeer en wil niet zwemmen. Ik moet praten als Brugmans om hem weer terug te krijgen in het water. Als schoolslagzwemmend komt hij achter me aan en het lukt ons uiteindelijk om een kilometer te zwemmen. We merken dat het water niet alleen koud is, maar dat er ook een flinke stroming staat die we op zaterdag tegen zullen hebben.

Terug op land warmen we snel op. We maken de fietsen in orde en zien Johan aankomen samen met Joost Christiaans en Joep Staps. Quirijn en ik hebben ondertussen onze bidons gevuld bij een aardige Zwitserse vrouw, die als ze hoort dat we zaterdag meedoen met de crosstriathlon gelijk haar huis binnenloopt en terugkomt met een dagblad. Ze heeft gelezen dat het vanaf vrijdagmiddag zal gaan betrekken en dat we vrijdagavond en –nacht stevige regen- en onweersbuien zullen krijgen. Zaterdag ziet er ook niet goed uit: beginnend met regen in de ochtend wordt er in de middag ook onweer voorspeld. Als het goed is, zijn Quirijn en ik dan al terug (onze start is om 9.55), maar moeten Joost en Joep dan nog starten (om 14.00). We zullen het wel zien. Op deze donderdag is er nog weinig van te merken: strakblauw en ruim dertig graden.

Het parcours begint na 500 meter asfalt met ruim 2,5 kilometer door weilanden, waarbij je hoofdzakelijk je eigen weg moet zoeken. Alleen de lokale koeien zijn ons voor geweest en die zijn stevig weggezakt in de modder. Het is zwoegen in de hitte. Na de weiland volgt een stuk parcours door het bos: smalle single tracks wisselen af met bosweggetjes en alleen de modderplassen en natte boomwortels zitten ons hier dwars. Verder goed te doen zonder veel stijgen of dalen. Af en toe passeren we een plaatsje of een paar huizen, mogen we weer een stuk door een modderig weiland tot we bij het meest uitdagende deel van het parcours komen: een steile afdaling die eindigt in een smal beekje met rotsblokken en aansluitend een steile (niet-te-fietsen) klim. We bekijken de afdaling een paar keer, maar alleen Joost en Quirijn weten het tot beneden te halen. Ik heb het niets eens geprobeerd: ben blij dat ik net van mijn blessures af ben en wil eens een keer zonder schrammen en blauwe plekken aan een wedstrijd beginnen.

De ‘terugweg’ is eigenlijk makkelijker: grotendeels door het bos met een paar prachtige kilometers onder langs het meer. Een kleine drie kilometer voor terugkomst volgt nog een pittige klim, een mooi vooruitzicht tijdens de wedstrijd en daarna de afdeling naar het meer met nog één uitdagende passage: we oefenen ‘m een paar keer (Johan maakt nog een mooi filmpje dat op Facebook staat) en sluiten de verkenning af. Quirijn en ik rusten de rest van de dag uit en sluiten de dag af met een pastamaaltijd. Vrijdag halen we Miriam van de trein in Yverdon-les-Bains, halen onze startbescheiden, waarbij we overvallen worden door een onweersbui die zich ’s-middags al langer aankondigde  en maken ons op voor raceday.

De volgende ochtend zijn we om 9.00 uur aanwezig, maken onze spullen in orde, doen nog een kleine warming-up en lopen naar de zwemstart, zo’n vijfhonderd meter van het parc fermee. Om 9.55 start de EK junioren (met witte badmutsen) en om 9.57 starten wij (met groene badmutsen). Verdacht zijn de twee atleten met groene badmutsen die zich tussen de junioren hebben genesteld: we vragen ons af wat die daar doen: waren de witte badmutsen op? Nadat de junioren zijn weggeschoten mogen wij het water in. Twee minuten om de ideale startplek te bemachtigen voor deze waterstart. Quirijn en ik liggen als een van de eerste klaar bij de startlijn, terwijl veel van de andere atleten nog wat treuzelen: koudwatervrees? Voordat we het in de gaten hebben worden we weggeschoten, het is alsof het iedereen overvalt. Na twee slagen zet ik mijn Garmin aan, daar had ik geen tijd voor gehad en ben weg. Schuin rechts van me zie ik Quirijn wegsprinten met een andere atleet, verder zie ik niemand naast me.

Ik heb  me voorgenomen deze wedstrijd als een lange sprint te zien en mezelf niet te sparen. Ik zwem volle bak en voel na 50 slagen mijn armen al branden. Ik weet ook dat het maar 500 meter is, een kwestie van doorbijten. Nog steeds niemand naast me, terwijl Quirijn steeds verder wegzwemt. Na zo’n 300 meter komt er iemand langszij en samen zwemmen we naar de plek waar we het water uitgaan. Ik ben de vijfde of zesde die het water uitkomt, Quirijn ligt nog steeds op kop. Eens snelle blik op mijn Garmin leert: 475 meter in 7.30 minuten, dat is 1.35/100m, dat haal ik niet elke dag. Bij de wissel haal ik Quirijn bij en begin met 200 meter achterstand aan het fietsen. Ik houd ‘m niet bij: hij fietst steeds verder uit beeld. Het goeie nieuws is dat ik alleen in de eerste twee kilometer tweemaal wordt ingehaald, daarna houd ik lange tijd iedereen achter me. Ik voel dat ik een goeie dag heb: veel kracht in de benen en technisch vol vertrouwen. Ik neem meer dan anders (gecalculeerde) risico’s en begin een aantal junioren in te halen die twee minuten voor ons zijn gestart.

Bij elke klim doe ik er een schepje bovenop en bij de laatste steile klim weet ik aan te klampen bij iemand uit mijn leeftijdscategorie die me voorbijkomt. Bij de laatste technische stukken raak ik ‘m kwijt en weet ik dat ik met lopen aan de bak moet: dat zijn vaak duurbetaalde seconden. Met weer een snelle wissel heb ik ‘m weer in het vizier en gestaag loop ik in de eerste kilometer (4.20/km) naar ‘m toe. Hij probeert bij te blijven en daar is maar één oplossing voor: versnellen. De tweede kilometer is in 4.10 en ik hoor alleen in de verte nog zijn voetstappen. Met een steile klim voor de boeg heb ik het gevoel dat ik los van ‘m ben.

Miriam kon me bij de wissel niet aangeven op welke positie ik lag. Dat kwam vooral doordat junioren en estafette-atleten het beeld verstoorden. Voor me zie ik niemand die ik kan inhalen, achter me zie ik het gat met mijn achtervolger groeien. Ik loop behoudend de wedstrijd uit en kom drie minuten na Quirijn over de finish: binnen de anderhalf uur, dat is snel. Bij de prijsuitreiking om 12.30 horen we dat Quirijn vierde is geworden in zijn categorie en dat ik tweede ben bij de veteranen (40+). Aan het einde van de dag zien we via de website dat we overall zesde en zevende zijn geworden van een kleine 150 deelnemers. Een topdag!

We zien in dezelfde uitslagen dat er twee jongemannen uit de categorie van Quirijn veel sneller hebben gezwommen dan Quirijn. Wonderbaarlijk, omdat Quirijn wel als eerste uit het water kwam. Dat waren de twee groene zwemcaps die zich tussen de EK junioren hadden verstopt. Bijna een minuut sneller dan Quirijn: rara. Vreemd dat ze voor de zwemstart er niet tussenuit zijn gehaald. Quirijn is op deze manier een mooie tas met cadeaus voor de nummers 1, 2 een 3 misgelopen: een paar sokken, een CO2-patroon, een zaklamp. Geen probleem voor Quirijn, kleine prijzen vergeleken met de luxe fotocamera die hij vorig jaar won bij een TNatura-wedstrijd in Schluchsee. ’s-Avonds hebben we onze eigen pastaparty in plaats van de Flammküchen-party van de organisatie en hebben we geen puf meer voor Kroatië – Portugal. Het was dan wel geen lange wedstrijd, maar hij was wel intensief.