Xterra Netherlands to be: Triambla Ameland, 12 september 2018

In 2018 nog niet bekend: de Triambla Ameland is op 14 september 2019 de Xterra Netherlands, onderdeel van de Xterra Benelux Tour. Een prachtige wedstrijd die prefect past in de Xterra European Tour. Een race door zand en over strand ontbreekt nog in de European Tour. En de race past ook perfect in de historie van de Xterra races in Europa: op 17 augustus 2001 vond de eerste Xterra Netherlands plaats in Kijkduin als onderdeel van de Xterra World Tour (er was nog geen European Tour) met als winnaars Rob Barel en Joke Keuning.

En nu is Xterra terug in Nederland, weer aan het strand. En wellicht weer met goede kansen voor de Nederlandse atleten, die ook in de tweede en laatste Xterra in Kijkduin in 2002 illustere Xterra-atleten van het eerste uur achter zich hielden, zoals Ned Overend en Mike Vine.

Terug naar de wedstrijd van 2018. Ik had me in 2018 gelijk op 1 april ingeschreven, niet wetende dat ik tijdens de Xterra Greece mijn enkel stevig zou kneuzen. Weliswaar heb ik dit jaar nog meegedaan aan de WK Challenge in Samorin (alleen als zwemmer), de Xterra Belgium (na het fietsen uitgestapt) en de WK (de eerste wedstrijd die ik helemaal uitliep), maar het was geen topjaar. In de wedstrijden in Slowakije, België en Denemarken zat mijn rechterenkel nog dik ingetaped. Het goede nieuws was dat de crosstriathlon in Renkum een stuk beter ging en ik op het laatste moment besloot om ook naar Ameland af te reizen. Samen met Miriam, omdat Quirijn weer in het buitenland zat.

We hadden geluk dat we nog de laatste hotelkamer konden bemachtigen, midden in het dorp (bij Van Heeckeren). We kwamen de avond van te voren rond acht uur aan op Ameland na een voorspoedige reis met auto en veerboot. De Triambla was dit jaar ook het NK, waar gestreden werd om de nationale titels overall en bij de masters. Ik had goeie herinneringen aan het NK van 2014, waar ik tweede werd achter Menno Iedema. De weersomstandigheden waren goed. De avond voor de wedstrijd hebben nog wat gelounged in het dorp in het Grand Café. Kort, want de nacht was niet lang en de start op tijd. En in Ameland is het toch altijd even opletten met twee wissellocaties.

Ruim voor de start had ik m’n loopschoenen op hun plaats bij de molen en mijn fiets bij de haven. Na een paar praatjes maakte ik me klaar voor de start. Altijd even opletten, omdat het startvak vrij smal is. Dus op tijd in het startvak.

Na een snelle start ploeterde ik me door de Waddenzee, overigens zonder veel last te hebben van de golfslag. Ik moest nog even terugdenken aan de WK in Denemarken: in Ameland ben ik nog nooit een kwal tegengekomen; in Denemarken heb ik me door duizenden kwallen (of overdrijf ik) heen geploegd. Na twee mooie zwemrondes zat ik op de fiets op pad naar de duinen. Ik had dit jaar gekozen voor m’n hardtail met strandbanden, maar had na 5 kilometer door de duinen al spijt. Het parcours is vrij hobbelig en ik voelde elke hobbel in veelvoud. Anders dan het vorige NK kon ik niet aanklampen bij een groepje en heb ik de heenweg door de duinen alleen gefietst.

Op zich geen probleem gezien de windrichting. Op het strand zouden wat gangmakers goed van pas komen. Na de korte aanloop naar het strand zag ik gelijk al dat het strand niet een ideale ondergrond bood. Voor me werd zowel helemaal rechts langs de duinenrand gefietst als helemaal links langs de zee. En sommigen daartussen. Een ideale lijn was er niet, het was vooral harken. De strandbanden waren een goed idee, maar de bandenspanning was veel te hoog. Ik begon gelijk te twijfelen: afstappen en lucht eruit laten lopen of door fietsen en hopen op een stevige ondergrond. Ik wist wat atleten bij te halen en sloot me aan. Toch maar niet afstappen dacht ik. De hele route langs het strand heb ik geen vrolijke atleten gezien. De enige troost was dat de halve afstand zich op enig moment aansloot, die het bijkans nog moeilijker hadden. Dan kreeg je toch een gevoel van vaart.

Ik herinnerde me van de vorige keer dat je op het strand vaak denkt dat je bij de duinopgang bent, maar dat het dan toch nog een stuk verder is. Dat was ook nu weer het geval. Het is een gevaar om in een wedstrijd teveel bezig te zijn met straks, een gedachte die ik dan ook van me af probeerde te zetten. En zoals altijd ben je er dan toch opeens: omhoog tegen de duinen, een klein rondje door de duinen en dan ben bij de wisselzone. Ik voelde het wel in mijn benen, altijd moeilijk om goed te doseren. Miriam had geen idee op welke positie ik lag en dan is het devies maximale inspanning. Het goede nieuws was dat ik niet ingehaald werd op de 12 kilometer lopen in twee rondes. Het slechte nieuws aan de andere kant dat ik ook niemand inhaalde. Ik probeerde af en toe aan te klampen bij een van de snelle atleten die bezig waren met hun laatste ronde: als kleine zetjes in de rug. Dat zorgde in elk geval voor impulsen, maar het wilde niet beklijven. Aan het eind toch nog een kleine sprint ingezet van een kilometer voor het geval dat …. Kort voor de streep haalde ik nummer drie van de wedstrijd in, overigens zonder dat ik het doorhad. Dat zag ik pas achteraf in de uitslagen. Verschil in totale tijd: 9 seconden. De tweede looptijd op het NK had zijn vruchten afgeworpen. En ik leerde ervan om nooit de wedstrijd alleen maar uit te lopen.

Op de finish ging ik er vanuit dat ik niet op het podium was gekomen. Miriam en ik gingen naar het hotel om de eerstvolgende boot te halen. Even douchen, een bakje magere yoghurt en op pad. Onderweg naar de boot checkte voor de zekerheid de uitslagen: derde in mijn (nieuwe) agegroup. Ik ben omgekeerd, heb de medaille opgehaald (de prijsuitreiking had al plaatsgevonden) en ben met een laatste krachtsinspanning naar de veerboot gesprint. Precies op tijd voor een terugreis met medaille. Op naar 2019, naar de Xterra Netherlands.