RUNFORESTRUN Crosstriatlon, Gasselte, 30 juni 2024

De organisatie van de RUNFORESTRUN Cross Triathlon prijst deze wedstrijd op hun website aan: “De wedstrijd staat bekend om de prachtige buitenlands aandoende omgeving en het pittige parcours. Een volledig onverharde en avontuurlijke triathlon rondom het Gasselterveld”. Voor mij is het de tweede keer dat ik erbij ben. En dat vraagt wel even wat aandacht, want de inschrijvingen zitten vrij snel vol. Voor iedereen die wil meedoen een aandachtspunt. Het pittige van het parcours zit ‘m vooral in de lengte, niet in het technische karakter. Het is eigenlijk een perfecte instap-crosstriatlon voor iedereen die wil kennismaken met onze mooie discipline. En als het gaat om de lengte heb je keuze uit drie opties: de L, de XL en de XXL.

Ik kies dit jaar weer voor de XXL. En die is inderdaad extra-large voor een crosstriatlon. Zeker met het zwemmen , waar ik bij de zwemexit bijna 1.800 meter op de teller heb staan. Het MTB-en is dan nog 45 kilometer en het lopen 15 kilometer. Voldoende tijd om te genieten van de mooie omgeving rond zwemplas Gasselterveld en op een deel van de MTB-.route Gieten-Gasselte (https://www.mtbroutes.nl/drenthe/gieten-gasselte). Over die zwemplas heeft Staatsbosbeheer op hun website dan weer een prachtige tekst: “Met onwaarschijnlijk blauw water, uitzicht op de bossen en een oogverblindend wit strand. Een heerlijke plek waar je naar hartenlust kunt zwemmen en zonnen”. En 50 meter diep, wat over het algemeen garant staat voor een goeie kwaliteit van het zwemwater. Trouwens, welke website je ook opent, alleen maar superlatieven. Neem deze: “Wanneer de zon schijnt, waan je jezelf in Italië, zo on-Nederlands”. Dat scheelt weer een reis naar Italië voor de Xterra Scanno, Garda of de WK in Molveno.

Het is misschien een beetje aangezet, maar eigenlijk zeggen de websites niets te veel. Het is een prachtige plek, de sfeer is gemoedelijk, er is veel enthousiast publiek, je kunt je lekker racen en tijdens mijn deelnames alleen maar mooi weer. Vandaar dat ik me vroeg heb ingeschreven. Gaandeweg het seizoen kwamen daar wel wat wedstrijden in juni bij. Zoveel zelfs dat ik in vier weken van juni aan de start sta van vijf wedstrijden, waaronder het EK crosstriatlon in Coimbra/Portugal. Je zou kunnen zeggen, goeie opwarmers voor deze XXL. Ik houd trouwens van wedstrijden die iets extra’s hebben met zwemmen: een stromende rivier (maar niet te veel natuurlijk, zoals bij de Xterra België dit jaar), een stevige golfslag, Of zoals in Gasselte, een eilandje na 100 meter, waar je al rennend overheen kan. Had je ook nog een mini-zwemloop in een crosstriatlon, zoals Jeffrey appte.

Het zwemmen leek eindeloos, kwam natuurlijk ook door die 1.800 meter. In plaats van de geplande 1.500 meter. Gelukkig zat ik al vrij snel bij iemand in de voeten en die liet ik niet meer los. We haalden na een paar honderd meter een aantal atleten in en ploegden voort. Achter ons viel een gat, voor ons hadden we nieuwe atleten in beeld. Terug over het eilandje, wat dolfijnen door de laatste honderd meter en dan proberen de wetsuit zo snel mogelijk los te krijgen. Alles liep gesmeerd, het leek een ochtend te worden die niet meer stuk kon. Ook de wissel ging lekker snel. Toen ik m’n helm opdeed, hoorde ik de naam van Arie de Jong omroepen. Die kwam net uit de transitie. Het was allemaal veelbelovend. De organisatie heeft nog een mooi filmpje van de start van de XXL op Facebook gezet: https://www.facebook.com/trailrunforestrun/videos/852553526224941/?rdid=sgiqxqRC5LwmZJJQ.

Parc fermee uit, met een sprong op de fiets en trappen maar. Dacht ik. Het leek of ik freewheelde. Geen weerstand op de trappers. Ketting gebroken? Nee. Cassette kapot? Nee. Wat dan. Hij stond in een lichte versnelling. Ik had al geschakeld, deed het nog een keer. Er gebeurde niets. Afstappen dan maar. In de verte hoorde ik teamgenoot Ferdinand Oldeman roepen: “Accu niet opgeladen?!”. Dat zou het kunnen zijn! Alhoewel, ik had thuis toch gecheckt of alles voor de elektronische schakeling in orde was? Ik haalde de accu van mijn dropper onder mijn zadel los en verving de accu van de derailleur. Elektrisch schakelen lijkt het walhalla, maar was nu echt een nadeel. De accu van de derailleur gooide ik in de struiken. Geen tijd om ‘m weer in de dropper te plaatsen (ik heb ‘m later teruggevonden). Weer een sprong en ik zat in het zadel.

Nog steeds hetzelfde! Ik reed honderd meter, maar kwam niet verder dan een wandeltempo. Fiets op z’n kop en wat duwen en trekken aan de derailleur. Niets. Ik hoorde bij het schakelen wel het krrr-krrr-geluidje van de derailleur. Er gebeurde dus wel wat, maar niet wat ik wilde. Ondertussen kwam de ene na de andere atleet langs. Ik herkende Telma op het moment dat ik me wilde neerleggen bij een DNF. Maar vermande me: dat zou wel heel makkelijk zijn. Een beetje doorzettingsvermogen mocht ik toch wel van mezelf verwachten? Ik sprong weer op de fiets en als een wonder gebeurde er wat. Ik schakelde en vroem …. daar ging ik. Ik zag Telma nog de bocht omgaan en ging op de trappers staan.

Eigenlijk kon mijn dag en wedstrijd vanaf dat moment niet meer stuk. Ik had wat energie kunnen sparen, dus nu was het volle bak. Ik haalde de ene na de andere atleet in. En werd zelf ook weer ingehaald. Aan het begin van de tweede ronde haalde ik Janien Lubben in, de latere nummer één bij de vrouwen. Ze bleef steeds in de buurt. Traditiegetrouw werd ik in de derde ronde ingehaald door Coen Bouwmeester. En door Janien, ik kon nog net een beetje aanhaken bij haar. Andere teamgenoten heb ik eigenlijk niet gezien.

Of toch wel. Bij het lopen. Was het vorig jaar Wouter Dijkshoorn die me in mijn tweede loopronde inhaalde, nu was het teamgenoot Koen de Leeuw. Op kop. Een positie die hij niet meer afstond. Het lopen was trouwens ook een soort zwemloop, maar dan omgekeerd. Veel lopen over prachtige paden (de wervende teksten op de websites kloppen echt) en dan drie keer door het water, waarvan twee keer zwemmend. Lekker om af te koelen, maar als bonus krijg je twee zware schoenen retour. Pas na een ronde zijn ze een beetje droog, en dan moet je weer het water in. Enfin, het is niet voor niets een crosstriatlon. Het lopen ging lekker. Ik besloot mezelf te belonen en wandelend over de finish te gaan. Een meter of dertig voor de streep hield ik in. Totdat het publiek begon te roepen: “Je wordt ingehaald!”. Dan is het even schakelen. Nog even een sprintje en kort achter me kwamen twee andere atleten binnen. Zou toch jammer zijn geweest. Alhoewel: het belangrijkste is het plezier in de wedstrijd. En dat zit hier wel goed.

De uitslagen zijn te vinden op: https://my.raceresult.com/296902/results. Als er teamnamen achter de atleten in de uitslagen hadden gestaan, had je kunnen zien dat we met een grote afvaardiging van CrossTriNL waren. Met de nodige podiumplaatsen: Koen, Michael, Telma (XXL), Ferdinand, Hanneke (XL). Een prima generale voor het NK crosstriatlon in Renkum.