World Triathlon Series Hamburg, Olympic Distance, July 12, 2014

12 juli, de triathlon van Hamburg

Een ‘Jedermann-wedstrijd’. Waar je ervaart dat triathlon een echte breedtesport is in Duitsland. Waar jong en oud, beginner en gevorderde, ongetraind en getraind aan meedoen. En een wedstrijd in de World Triathlon Series van de ITU, de internationele triathlond. Met als toetje de WK mixed relay voor landenteams. De binnenstad is compleet verbouwd, wegen zijn volledig afgezet, je proeft de triathlonsfeer. Ik had me ingeschreven om te ervaren hoe het is om aan een grote internationale wedstrijd mee te doen, en om de 400.000 toeschouwers te zien. Als ik het me goed herinner al een half jaar geleden, want vol-is-vol. Zelfs bij een wedstrijd met ruim 10.000 deelnemers.

De wedstrijd zat ingeklemd tussen de NK halve triahtlon in Didam op 5 juli en de beach challenge triathlon in Kijkduin op mijn verjaardag, 19 juli. Het was vooraf wel spannend hoe de armen en benen zouden zijn na een pittige halve triathlon, mijn eerste. Miriam, Quirijn en Ritse waren mee en we hadden – ook ruim van tevoren – ons hotel geboekt. Dat het officiële atletenhotel bleek te zijn voor de eliteatleten. Zaterdagochtend niet te vroeg vertrokken en na ons door het vakantieverkeer in Duitsland heen geworsteld te hebben, kwamen we rond 15.30 uur aan. Net op tijd om de start van de Elite-vrouwen te zien, die de sprintafstand op het programma hadden staan. En twee uur later de Elite-mannen.

Bij beide wedstrijden was de complete wereldtop vertegenwoordigd en vooral bij de mannen was het spannend om te zien hoe de broers Brownlee het zouden doen. In Kitzbuhel had ik Alistair Brownlee – terug van een blessure – al de EK zien winnen op de Olympische afstand. Bij de Elite zit het venijn vaak in de staart: het lopen. Was er na het fietsen nog een grote kopgroep over, met de Nederlander Marco van der Stel, bij het lopen vond de schifting plaats. Er vormde zich al snel een kopgroep van vier man, met de beide broers Brownlee en de huidige lijstaanvoerder Gomez. Na hun laatste doorkomst snel naar het hotel gerend, waar we ze nog net konden zien finishen: Alistair Brownlee won de wedstrijd voor relatief onbekende Fransman (Ruis) en zijn broer.
’s-Avonds nog een goeie pastamaaltijd om de hoek gegeten. En rond half tien naar de Kia-fan-arena, waar op een groot scherm de wedstrijd Nederland – Brazilië zou worden vertoond. Met ruimte voor 70.000 toeschouwers, die er overigens niet allemaal waren. De eerste twee doelpunten ter plekke gezien, de laatste (was het al in de verlenging?) in het hotel om toch nog enigszins op tijd in bed te liggen.

Mijn starttijd was om 10.10 uur in ‘Welle’ Q met ongeveer 150/200 anderen. Starten voor de Olympische afstand vond plaats tussen 7.30 en 12.10, dus voor mij een hele schappelijke tijd. Was het weer zaterdag nog prachtig, zondagochtend was het een lichte regen bij nog wel een aangename temperatuur. Zwemmen was zonder wetsuit, omdat de watertemperatuur boven de 22 graden was (wetsuits verboden). Ik lag op een uitgekiende plek tijdens de start en was voor zover ik kon zien als eerste weg bij de start. Pas na 300 meter kwam een groep van rechts erbij met snellere mannen, die me voorbij gingen. Na het zwemmen naar de wissel: de wisselzone was enorm uitgestrekt om alle 5.000 fietsen te kunnen herbergen. Dat betekende minstens 750 meter lopen, deels op blote voeten na het zwemmen, deels met de fiets aan de hand.

Het fietsparcours was heel goed afgezet, de eerste 5 kilometer met dranghekken, waarna we de buitenwijken van Hamburg ingingen. Twee ronden van 20 kilometer met een paar lichte klimmetjes. Mijn benen voelden super en ik ging voor mijn doen hard, 36 km/h. De wissel naar het lopen was ook weer lang, er kwam zo 750 meter bij. Het was ondertussen opgehouden te regenen en het werd broeierig warm. Ik had me voorgenomen om binnen de 40 minuten te lopen, dus gelijk in een stevig tempo. Ook het lopen ging soepel en ik had niets te duchten van concurrenten, behalve een atleet die ik bijhaalde, die vervolgens van me wegliep. Als snel kon ik de kilometers aftellen en bij de laatste kilometer riep een speaker (ter plekke opgesteld): “Dritte Platz”. Ik kon me het eigenlijk niet voorstellen, maar besloot te versnellen voor het geval dat. Ik had geen andere lopers van mijn age-group in het zicht, maar wilde niet het risico lopen om ingehaald te worden.

Bij de finish stonden Miriam, Quirijn en Ritse me enorm aan te moedigen, dus nog een schepje er bovenop. Na de finish mocht ik de jurywagen in (dat overkomt je in Nederland eigenlijk nooit) en werd mijn plaatsing opgezocht: 4de in de age-group H50 en 127ste overall. Wat mij betreft een topprestatie. Nog een week te gaan voor de laatste wedstrijd van de serie van 6 wedstrijden in 5 weken: de beach challenge in Kijkduin op mijn verjaardag.

WTS Hamburg 2014 – Ergebnisubersicht en WTS Hamburg 2014 – urkunde