Xterra Netherlands, Ameland, 10 september 2022

Xterra Netherlands op Ameland. Alweer de derde keer sinds 2019. En alweer de 20^ste crosstriathlon op Ameland sinds 2002. Een editie waar toen 37 atleten aan de start stonden. Deze zaterdag bijna 750. Een mooi startveld. Een mooie dag. Een mooi parcours. Een mooie strijd met (of tegen) jezelf, samen met andere atleten. Xterra Netherlands is de laatste race van het Europese Xterra circuit vóór de Xterra Worlds in Italië. Het was de laatste mogelijkheid om je te kwalificeren voor het WK voor alle nummers 1 in de leeftijdsklassen. Bij de uitreiking van de slots op het podium was het bericht van de Carel du Plessis (fotograaf van de foto’s in deze blog) van de Xterra organisatie steeds: “Alleen dit weekeinde kun je je nog inschrijven, daarna is de inschrijving gesloten”. Er waren dus nog de nodige last minute inschrijvingen vanuit Nederland. Het WK in Italië is dan ook dichter bij dan Maui. Niet tussen de 18-20 uur in het vliegtuig naar Hawaï, maar 1.100 kilometer met de auto naar Noord-Italië. Beter voor de portemonnee en voor het milieu.

De Xterra Netherlands was dit jaar ook het podium voor de officieuze NK: het CrossTriNL-kampioenschap met een volwaardige prijzenpot, een overall podium en kampioenen in elke leeftijdsklasse. Zoals we het zelf omschrijven op de tri-xperience-website (https://tri-xperience.nl/informatie/crosstrinl/): “CROSSTRINL is een initiatief van vier Cross liefhebbers die in de eerste plaats zelf heel veel plezier beleven aan de crosssport en deze passie graag willen delen met andere sporters. Wat ons bindt is sportbeleving op mooie locaties, in een natuurlijke en avontuurlijke omgeving, buiten de gebaande wegen met uitdagende ‘tracks’en ‘trails’”. Bij gebrek aan een officieel NK voor de crosstriathlon, besloot Casper van de Kamp – een van de initiatiefnemers van CrossTriNL en organisator van Xterra Netherlands – om de 20^ste Amelandse crosstriathlon op te waarderen naar officieus NK. Daar kunnen we als crosssporters alleen maar heel blij mee zijn. En wat mij betreft hopen dat de NTB volgend jaar voor de crosstriathlon (en de crossduathlon) weer een officieel NK organiseert. Als een petitie helpt, dan moeten dat misschien maar overwegen. Genoeg deelnemers op Ameland om die petitie kracht bij te zetten.

Goed. De wedstrijd. Voor Miriam en mij is de aanloop van Ameland altijd het stickers plakken op de rekken voor de fietsen. In Ameland is dat dubbel werk: zowel in T1 als T2. Deze keer heb ik de tijd bijgehouden: 100 stickers per half uur, dat betekent voor 2 maal 750 stickers met z’n tweeën 7,5 uur. Het liefst haal je de oude stickers er ook nog af, maar dat was deze 9 september net iets te hoog gegrepen.

Tegen zessen op vrijdag was het (bijna) klaar en vertrok ik vanaf T1 naar de pasta party in Westcord Noordsee. Als onderdeel van het CrossTriNL-initiatief hebben we ook een CrossTriNL-team opgericht. Onze teamkleding was kort voor Ameland binnengekomen. De persconferentie in Klein Vaarwater was de perfecte plek om het team te presenteren. Vrijwel alle teamleden – hoe kan het ook anders – waren erbij. Erg leuk om elkaar te ontmoeten in onze nieuwe kleding: je krijgt echt een teamgevoel.

Zaterdag hadden we ruim de tijd om wakker te worden en te ontbijten. Door het getij was de start van de full distance om 11.30 uur. Het was bewolkt, met zo’n 20 graden niet koud en er stond een niet al te sterke wind. Windkracht 2 à 3 BFT. Het water in de Waddenzee was ook rustiger dan de vorige dag. Toch is het zwemmen altijd een uitdaging met de golven en de stroming. Ik stond redelijk vooraan en was vrij snel weg. Het is altijd even oppassen voor de uitstekende poten van de dranghekken, maar daarna kun je vaart maken en je zwemtijd op de 1.500 meter aanscherpen met een korte sprint naar het water. Ik voelde al na vier stappen (scherpe) stenen onder mijn voeten en dook naar voren. Geen gedolfijn of doorrennen. Dat deden de atleten voor me ook niet. Een snee in je voet in de eerste 50 meter van een wedstrijd is niets.

Het zwemmen ging gelijk op met de atleten om me heen. Ik lag blijkbaar op een goeie plaats. Bij het ronden van de eerste boei ging het even mis. De boei zat met veel dunne touwen vast aan de bodem en mijn rechtervoet en -arm raakten verstrikt in de touwen terwijl de andere atleten om en over me heen zwommen. Niet een ideale plek om verstrikt te raken. Ik verloor een stuk of 10-15 plaatsen en sloot na een kleine worsteling weer aan. De haven in voelde makkelijk(er) aan: stroming mee, minder golven of gewoon beter in de wedstrijd? Na de tweede ronde – waar ik ruim om de boeien heen ging – kwam ik fit én met zware armen uit het water. Het gevoel of ik een paar kilometer met zware boodschappen tassen had gesleept.

De wissel ging goed. Steeds meer realiseer ik me dat hoe rustiger je wisselt, hoe sneller je bent. En ik visualiseer tijdens het laatste stuk van het zwemmen al de wissel: wat doe ik wanneer in welke volgorde. De eerste verkeersregelaar onderaan de dijk was Armand van der Smissen. Een scherpe bocht en daarna tegen de wind in toerijden naar degenen voor me. Ik kwam bij teamgenoot Telma van de Kamp uit, die zelf ook de nodige atleten inhaalde. Voor mij was het vooral aanhaken op dat moment. Op adem komen van het zwemmen en een ritme vinden met het fietsen. Ligt ook aan mijn strategie: zowel bij zwemmen, fietsen en lopen geef ik de eerste minuten wat extra gas om een mooi tempo te pakken. We zagen kort voor het bos het ‘oude’ T2 van vorige jaren liggen (niet bij de molen, maar op de wei ten zuidwesten van Klein Vaarwater). Ik bleef een stuk bij Telma en versnelde in het duinachtige bos (of het bosachtige duin). Ik haalde steeds een paar atleten in en zat op een gegeven moment kort achter Bonnie van Wilgenburg. Bij de Xterra Greece hadden we ook al samen opgereden met fietsen. Het lukte me om bij het korte asfaltstuk op de dijk naar de vuurtoren echt aan te sluiten, samen met nog een stuk of wat atleten.

Bij het ingaan van de duinen zat ik vooraan in het groepje. Achteraf slim, omdat ik de mannen achter me hoorde mopperen: eentje was stilgevallen en de rest moest wachten (en lopen). Dat betekende dat Bonnie, een andere atleet en ik de weg naar het strand met z’n drieën aflegden. Kopwerk vooral door de derde atleet. Ik had graag kopwerk gedaan, maar inhalen was door het mulle zand al een uitdaging en het was voor mij allemaal tegen mijn grens. Op het strand was het even zoeken naar het juiste spoor en daarna hergroeperen. De mannen (en vrouw: Judy van de Berg) achter ons kregen weer aansluiting met ons en met een groep van 6-7 atleten gingen we kop-over-kop over het strand. Mijn les van de crossduathlon in maart op Ameland was: niet overmoedig worden. Toen heb ik veel kopwerk gedaan, waarna het groepje achter me bij het afgaan van het strand me allemaal voorbijgingen. Die heb ik toen niet meer gezien.

Ook deze keer viel het groepje uit elkaar bij de eerste strandopgang, maar het hergroepeerde weer bij het laatste stuk strand. Bij de tweede strandopgang zag ik Quirijn het strand opkomen, voor hem was het lopen al begonnen. De laatste kleine kilometer naar T2 heb ik bewust even gas teruggenomen. Een moment van herstel voor de start van het lopen. En dat lopen viel nog niet mee: gelijk een paar pittige kleine klimmetjes, dat voelt niet fijn. Daarna zoeken naar een goed ritme. Ik haalde langzaam mijn voorganger in (dat was een opsteker), maar het voelde allesbehalve gemakkelijk. Na de eerste ronde ging er een enorm gejuich op in het publiek terwijl mensen “Mark, Mark, Mark” riepen. Er was wat publiek voor mij, maar niet in deze hoeveelheden. En het was ook niet Miriam die bij de verzorgingspost water en sportdrank stond aan te geven.

Was het de atleet achter me te zijn, die me op dat moment inhaalde. Die bleek bij de finish nummer één te zijn geworden in mijn leeftijdsklasse. Ja, als ik dat geweten had … Dat is het lastige van wedstrijden waar je op een loopronde zit met atleten die een ronde sneller lopen, een ronde langzamer lopen. En soms dus ook gewoon in dezelfde ronde zitten (en in jouw leeftijdscategorie).

Ik baalde achteraf wel een beetje: dit was geloof ik mijn vierde of vijfde keer dat ik zilver haalde op een officieel of officieus crosstriathlon NK. Ik zal moeten wachten op de volgende leeftijdsklasse. Dat is volgend jaar alweer. Bij de finish waren al de meerdere teamgenoten gefinisht, inclusief Wouter Dijkshoorn als winnaar van de Xterra Netherlands en officieus CrossTriNL Nederlands Kampioen. En ook Koen de Leeuw van ons team stond op het podium van het CrossTriNL-kampioenschap. Na afloop van de prijsuitreiking hebben we nog een extra teamfoto gemaakt, met trofeeën en bier van de CrossTriNL-sponsor VandeStreek. Een aantal teamleden komt dinsdag 20 en donderdag 22 al in actie op de EK in Bilbao, de anderen zien elkaar in Molveno tijdens de WK Xterra.