Veluwse Midwintercompetitie 2014/2015

Tijdens het terugbrengen van de fietskoffer in Dieren na de Xterra World Championships in Hawaii kreeg ik twee tips voor MTB-wedstrijden in de winter: een voor een ladies only wedstrijd (voor Miriam) en een voor de Veluwse Wintercompetitie, startend begin december. Thuis google-end kwam ik op een facebookpagina van de organiserende (acht) verenigingen met de aankondiging van 6 wedstrijden op en rond de Veluwe. Nadrukkelijk aankondigd als laagdrempelige wedstijden, voor iedereen toegankelijk. De eerste wedstrijd op een ongelukkige 6 december, door allerlei praktische zaken niet haalbaar. Wel een thuiswedstrijd van de lokale Eerbeekse MTB-vereniging Last Gear in Loenen. Ik besloot om twee weken later op 20 december (de eerste dag van de schoolvakanties) een poging te wagen in Apeldoorn, ook niet te ver van Brummen vandaan. Quirijn voelde er aanvankelijk ook voor, maar haakte op het laatste moment af. Een zaterdagwedstrijd, waarbij de start om 12.15 zou zijn, een mooie tijd waarbij je je niet hoeft te haasten.

Alvast de eindstand voor degenen die de uitkomst willen weten: Veluwse Wintercompetitie 2014-2015 eindklassement!

Apeldoorn

De loopgroep natuurlijk laten schieten en rond 10.30 op pad naar het Orderbos aan de zuidkant van Apeldoorn. Nieuwsgierig en met een beetje spanning keek ik uit naar de wedstrijd en besloot het vooral als een kennismaking te zien met de echte MTB-ers en hun wedstrijden. Thuis had ik me proberen voor te stellen wat voor parcours de wedstrijd zou volgen: voldoende mogelijkheden om een mooie en uitgestrekte tocht te maken door de bossen richting Berg en Bos en verder dacht ik. In Apeldoorn aankomend mijn auto weggezet en naar de startlocatie gereden om me in te schrijven: wedstrijdlicentie voor de KNWU aanschaffen, statiegeld voor startnummerbordje voor op de fiets en een zeer bescheiden inschrijfbedrag van 2,50 euro. Langs het hek van de vereniging rijdend zag ik de jongere leeftijdsgroepen al langskomen, de mannen van 16 tot 40 en de vrouwen.

Buitenom een stukje ingereden door het bos en een half uurtje voor de start terug bij de vereniging om een deel van het parcours kort te verkennen. Het weer was goed (droog) en het had niet heel veel geregend de voorgaande dagen. Groot was mijn verbazing toen ik merkte dat de volledige wedstrijd zich af zou spelen binnen de hekken van het verenigingsterrein: er was een parcours uitgezet van een kleine 2,5 kilometer met veel draaien en keren en een paar kleine klimmetjes. En dat zouden we rijden tot de bel voor de laatste ronde zou klinken, ongeveer na een kleine 60 minuten. Ik stelde me voor dat techniek deze dag meer de doorslag zou geven dan uithoudingsvermogen.

De start was op een grasveld, ongeveer in het midden van het parcours. Waarna we binnen 100 meter op een single track terechtkwamen. Gewend om me bij de start naar voren te manoeuvreren, was ik ongeveer op de vijfde rij gestart. En gelijk volle bak weggereden. Met als voordeel dat ik behoorlijk van voren zat en bij het begin van de single track maar even hoefde te wachten dat de volgorde zich bepaald had. De eerste ronde ging goed, eigenlijk heel goed ondanks het vele draaien en keren. Tot ik bovenop het enige echte klimmetje een aanwijzing kreeg toegeroepen van een ‘verkeersregelaar’. Je kon kiezen tussen links en rechts afdalen en hij riep (ten minste dat dacht ik): “Rechts is sneller”. Dat bleek een steile betonnen trap te zijn met treden van een halve meter, niet echt mijn ding. Tot ik stuiterend beneden was gekomen, kwam mijn fiets tot stilstand. Hij wilde niet meer voor- of achteruit. Ik stapte af om te kijken wat er was: ketting zat er nog op, derailleur was niet verbogen. Maar de achterband zat tegen het frame. Fiets op zijn kop gezet om te ontdekken dat het achterwiel eruit was geschoten. Snel weer vastgezet om vervolgens te merken dat iedereen me had ingehaald. Weg goeie positie. Even dacht ik er aan om rustig uit te fietsen, een gedachte die al snel veranderde in de behoefte om de opgelopen achterstand goed te maken. De rest van de wedstrijd was een continue oefening van het inhalen op single tracks om moe en toch wel voldaan na 60 minuten te eindigen als 5de van de 11 in mijn leeftijdsgroep (de mannen 50+).

Harderwijk

Twee weken later – het nieuwe jaar was net drie dagen jong – stond de tweede wedstrijd op het programma in Harderwijk. Zelfde opzet: 60 minuten en dan kijken hoever je bent gekomen. Maar wel een ander parcours: een grotere ronde, minder technisch, wel zwaarder door het mulle zand en de hoogteverschillen. Vergelijkbare omstandigheden met Apeldoorn: redelijk weer en een niet te modderig parcours. De organiserende vereniging had in een stuk bos met linten een parcours uitgezet met een stuk van 200 meter asfalt. Daar was ook gelijk de start. Deze keer iets meer naar achteren gestart, waar ik na 200 meter gelijk spijt van kreeg. Iedereen wilde vrijwel tegelijk het single track parcours op, wat leidde tot stevige ‘wachttijden’ om daarna in een treintje het eerste rondje te rijden. Na dat rondje was de volgorde wel ongeveer bepaald: ik denk dat ik nog drie mensen heb ingehaald vice versa. Na weer 60 minuten fietsen zat het er al op, een tijdspanne die goed te verteren is. Een 4de plaats deze keer. Na afloop verdwijnt iedereen snel, waarschijnlijk ook door de regen die aan het einde van de wedstrijd al begon.

Soest

Na twee wedstrijden heb ik een mooi ritme te pakken: elke twee weken een pittige MTB-training in de vorm van de wintercompetitie. De derde wedstrijd wil Quirijn ook wel mee: we reizen af naar Soest (Veluwe?) voor wat qua hoogtemeters het zwaarste parcours is. De leeftijdscategorie van Quirijn start vijf kwartier voor mij, maar we zijn ruim op tijd. Zelfs nog zo op tijd dat we het parcours bijna geheel kunnen vertellen: pittig. Quirijn is de enige die niet in een flitsend MTB-pak fietst. Dat hebben we allebei: buitenbeentjes in een competitie die vooral bezocht wordt door leden van de acht organiserende verenigingen. Het eerste ronde gaat vrij goed, maar daarna begint het parcours zijn tol te eisen. Quirijn bromt en moppert, wat hem betreft mag de bel heel snel klinken. Met al zijn wilskracht fietst hij de wedstrijd uit en verdwijnt richting de auto.

Voor de eerste honderden meters is deze keer vrij baan: een brede asfaltweg, vals plat omhoog. De schifting kan op deze meters al worden gemaakt. Ik zit goed en kan op het zware parcours met lastige klimmetjes en afdalingen goed meekomen. Ik merk – net als in de eerdere wedstrijden – dat als het op uithoudingsvermogen aankomt, ik in de tweede helft het voordeel heb, daar pak ik mijn winst, ook deze keer. Na 70 minuten zit de wedstrijd erop en voel ik me nog fit. Quirijn en ik bezoeken nog kort het nabijgelegen nationaal militair museum, net geopend op de voormalige luchtmachtbasis Soesterberg. Daarna snel naar huis, want we gaan aan het einde van de middag nog met Brian en Annette naar een opera van Mozart in Zwolle.

Zutphen

Na een crossduahtlon in Etten-Leur op 25 januari staat op zaterdag 31 januari de vijfde wedstrijd op het programma. Ik heb last van mijn hiel (hielspoor) met pijn die uitstraalt naar mijn Achillespees. En het weer is niet optimaal: veel regen en sneeuw in de voorgaande dagen en op de dag zelf een paar graden boven nul. Quirijn kent het parcours van een school-clinic en zegt dat het goed te doen is. Ik hak op de ochtend zelf de knoop door: lopen met de loopgroep is onverstandig. En een wedstrijd in Zutphen is eigenlijk te dichtbij om te laten schieten. Het parcours in Zutphen is op het terrein van de vereniging, ik zou zeggen drie of vier voetbalvelden groot. Het is gelukt om op dit terrein een parcours uit te zetten van 2,1 kilometer: alleen maar draaien en keren. En dat in een modderbad met een bevroren ondergrond, waardoor water en modder blijven staan en zich gaandeweg vermengen tot één groot blubberbad. Het is hard werken, af en toe van de fiets af als ik helemaal vastloop, allemaal met modder en zand tussen mijn tanden, in mijn ogen en over fiets en kleding. Het is ploeteren, gelukkig voor iedereen. Als ik afstap, ben ik zwart van de modder. Ik lever mijn startnummerbord in, doe mijn kleren uit en keer ze binnenste buiten en stap in de auto op weg naar de douche thuis. In het vertrouwen dat mijn techniek weer een goeie boost heeft gehad.

Lunteren

De laatste wedstrijd van de wintercompetitie stond eigenlijk niet meer op het programma, vandaar ook dat ik het startnummerbord al had ingeleverd. Maar toen de uitslag van Zutphen na een paar dagen op de facebookpagina stond, bleek dat ik voorlopig op een derde plaats stond na vier wedstrijden. Dat was een grote verleiding om ook de laatste wedstrijd te doen en wellicht een prijs mee naar huis te nemen, ook al was die zaterdag 14 februari ’s-middags ook verjaardagsfeestje van Quirijn.

De laatste wedstrijd werd georganiseerde door de Edese en Lunterense MTB-vereniging in een zandafgraving in Lunteren. Een prachtige omgeving met een prachtig parcours en prachtig weer, bijna lenteachtig met een zonnetje en aangename temperaturen. Het parcours was een uitgestrekte ronde met veel hoogtemeters. Ik werd met inrijden al gewaarschuwd dat het zwaar was, en dat bleek te kloppen: een parcours waar je al na een ronde volledig verzuurd kon zijn. De start was deze keer niet samen met de H40, maar alleen met de H50, een groepje van zo’n tien mannen. Ik zat al vrij snel achteraan in het treintje dat ontstond, in de wetenschap dat de tweede 30 minuten van de wedstrijd mijn betere helft was. We achterhaalden als snel de laatsten van de H40, die een minuut voor ons waren gestart. Gaandeweg haalde ik steeds meer fietsers in, genietend van het mooie parcours. Om na precies 60 minuten over de finish te komen. Toen was het wachten op het opmaken van de daguitslag en de overall uitslag. Na wat rekenwerk door de jury bleek ik mijn derde plaats te hebben behouden en kon ik met een mooie beker thuiskomen. Op een onderdeel waar ik met de dua- en triathlon altijd het minst scoor. Een opsteker voor het nieuwe seizoen: op naar Malta.