Xterra Nouvelle Acquitaine, Frankrijk, 4 mei 2024

Elke wedstrijd is een cadeau, het starten elke keer weer een voorrecht. En net als een cadeau is een wedstrijd eigenlijk altijd een verrassing. Of het nu je eerste keer is of als je een serie van jaren aan elkaar rijgt. Xterra Nouvelle Acquitaine was een cadeau, met verrassingen. De Limousin is de perfecte locatie voor een Xterra: prachtige fiets- en looproutes met voldoende uitdaging, zonder dat je op voorhand gaat opzien tegen te technische obstakels of te veel gravelpaden. Het grillig gevormde Lac de Vassivière – start- en eindpunt van de wedstrijd – ligt in een groot natuurgebied van bossen en heuvels.

Ik had besloten dit jaar niet naar Griekenland te gaan, maar mijn energie te bewaren voor Midden-Frankrijk. De beschrijving op de website van Xterra Nouvelle Acquitaine zag er veelbelovend uit: zwemmen in het stuwmeer, MTB-en over de heuvels met ruim 950hm en een loopparcours waar je ook tempo kon maken. Op Youtube waren geen filmpjes te vinden van de wedstrijd. Tenminste, niet op deze locatie. Deze race was verhuisd van de omgeving van Bordeaux naar het binnenland. Het zou voor iedereen een verrassing zijn.

En dat was niet de enige verrassing: Miriam en ik kwamen op zondag aan en liepen vanuit de auto gelijk een welkomstrondje. Het was zonnig weer met een lekkere looptemperatuur. We wisten niet, dat dit onze enige niet-regen-dag zou zijn van ons verblijf. Maandagochtend begon nog met een waterige zon, maar maandagmiddag begon het te regenen. En eigenlijk is het niet meer opgehouden. De Fransen beklaagden zich, dat was hen nog nooit overkomen in mei. Wij berusten erin. Met regen kun je ook fietsen en lopen. Alleen zwemmen in het stuwmeer ging mij wat ver. Ik schatte het in op een graadje of 14.

Gelukkig deed ik mijn eerste fietsparcoursverkenning op die maandagochtend. Een mooi parcours, goed begaanbaar, uitdagend, maar zeker niet te. Alleen op de plaatsen waar boswerkers aan de slag waren, moest ik er twee keer af. Hoe anders was het woensdag na twee dagen regen: de single tracks waren veranderd in riviertjes, de steile stukken in glibberige modderpaden. Ik duwde regelmatig mijn fiets omhoog. En naar beneden was het opletten geblazen. Mijn fiets sprong regelmatig naar links en naar rechts. Ik ging één keer onderuit. Niets ernstigs, bramenstruiken braken mijn val.

Na die woensdag zijn Miriam en ik vooral binnengebleven. De temperatuur daalde onder de 10 graden en zelfs hardlopend kregen we het niet meer warm. Bij het ophalen van mijn race pack zag ik dat er voorbereidingen werden getroffen voor een duatlon. De kans dat de Franse triatlonbond op zaterdagochtend groen zou geven werd laag ingeschat. Het water was 11 graden en we hadden nog een nacht met regen tegoed.

Op zaterdag startte de full distance om 14.00 uur. Met 260 inschrijvingen (elite, AG, relay) een stevig deelnemersveld, waaronder bij de elitemannen vedetten als Arthur Serrières en Ruben Ruzafa en bij de vrouwen de winnares Morgane Riou. En verder heel veel Franse AG-atleten. Het weer had de atleten niet afgehouden om naar Auphelle af te reizen: de rekken hingen vol met MTB’s. Het aantal atleten in alleen een trisuit met daaronder soms een t-shirtje was groot. Fransen zijn denk ik van nature optimisten. Ik niet: met een thermobroek, thermoshirtje, CrossTriNL-trisuit en t-shirt was ik goed aangekleed. Voor het MTB-en lagen mijn trainingsjack en winterhandschoenen al klaar.

De eerste run – het was inderdaad een crossduatlon geworden – was twee kleine ronden, waar we van terug waren voordat je het doorhad. Met 20 minuten zat ik op de MTB en zag ik de optimisten zonder jack en handschoenen naast me op de fiets springen. Het parcours was al lekker stuk gereden door de deelnemers aan de sprintafstand, mijn achterwiel slipte omhoog eigenlijk continu door op de steilere stukken. Met zoveel deelnemers had ik in de eerste ronde een lange rij atleten voor en achter me. Omhoog schoof ik dan wat plaatsen naar voren, om ze naar beneden weer kwijt te raken. Mijn kracht lag niet in het zonder remmen afdalen. Dat kwam overigens een aantal atleten duur te staan.

Na 1.08 uur was ik terug van mijn eerste ronde. De eerste keer bij het verkennen had ik er even lang over gedaan. De tweede ronde zou nog langzamer gaan. Wat toch ook weer niet zo langzaam was met een 63^ste tijd van de 230 AG-ers. Alhoewel, 230? Miriam zag er heel wat afhaken: zowel na de eerste fietsronde als in T2. Onderkoeld of uitgeput. Te nat of gedesillusioneerd. In de uitslagen kom je er nog maar 160 tegen. Een slijtageslag dus. Ik merkte daar eigenlijk weinig van. Had zeker te maken met de kledingkeuze. Pas in de tweede ronde viel het me op dat het stevig regende (had het vanaf het begin al gedaan, maar dat was me even ontgaan), te geconcentreerd met racen.

Ik was ondertussen onherkenbaar geworden, volledig zwart onder de modder, alleen mijn ogen waren nog zichtbaar. En dat was vooral te danken aan het continu tranen onderweg. Ik raakte de modder in mijn ogen kwijt door knipperen en tranen. De modder uit mijn ogen vegen zat er niet in met m’n modderhandschoenen. En water uit mijn bidon gebruiken leek me ook geen goed idee, dat zou een puinhoop worden. Het zicht was sowieso het meest kritische deel geweest van het MTB-en. Regelmatig zag ik alleen nog vaag waar het parcours was. Dan was het heel hard knipperen met mijn ogen. De tweede ronde was met 1.15 uur langzamer dan de eerste, maar aan de andere kant: het parc fermee was nog maar voor een kwart vol met fietsen. Ik hoorde nummer 1 – Arthur Serrières – binnenkomen. Mijn wissel was nog even spannend. Mijn schoenen zaten zo onder de modder, dat ik de snelsluiting niet los kreeg. De gedachte schoot door mijn hoofd dat het einde wedstrijd zou kunnen zijn, maar toen lukte het me om mijn voeten uit de schoenen te wurmen.

Volkomen uit mijn concentratie deed ik mijn wegschoenen aan (die had ik de eerste run gebruikt) en niet mijn trailschoenen. En vergat ik mijn gelletjes. Vooral die trailschoenen heb ik gemist. Omhoog op de modderpaden was een ramp. Naar beneden werd ik regelmatig ingehaald, ik ben een voorzichtige daler. Liever nu wat langzamer en wel een heel seizoen nog verder kunnen, dan een verstuikte enkel, dat is me te vaak overkomen. Ik begon het gaandeweg toch ook koud te krijgen, maar wist dat het niet ver meer was. Na 3.44 uur kwam ik over de finish, onherkenbaar in een zwart modderkleed, maar blij met het resultaat (1^ste in mijn AG). En met de verrassingen. En natuurlijk met de support van Miriam, die 3.44 uur in de regen en kou langs het parcours heeft gestaan om niet alleen mij, maar ook alle andere atleten aan te moedigen.

Uitslagen van de wedstrijd voor de AG: https://ok-time.fr/course/xterra-full-5/

En voor de elite: https://ok-time.fr/course/xterra-full-elite-3/