Xterra Germany, Zittau, 19 augustus 2023

Het is 20 augustus, 01.45 uur. Ik word wakker van rinkelend servies op de tafel in onze trekkershut op SeeCamping Zittauer Gebirge. Prachtige camping voor wie aan de Xterra Germany meedoet: direct aan de O-see, de Olbersdorfersee, vijfhonderd meter van de start. Ik hoef niet lang na te denken: het is de afterparty van de Xterra Germany, inclusief DJ en het is duidelijk: het volume is nog een tandje opgeschroefd. Extra feestvreugde of de laatste ronde? Het blijkt na een half uurtje de laatste ronde te zijn. Een hele prestatie voor alle atleten die op de party waren. De wedstrijd kostte de snelste, te weten Arthur Serrieres bij de mannen en Alizée Paties bij de vrouwen, respectievelijk 2.41 en 3.11. De afterparty meer dan het dubbele: van 20.00 tot 02.00 uur. De videobeelden die in onze CrossTriNL-app werden rondgestuurd van de party spraken boekdelen: een serieuze inspanning op de dansvloer na een serieuze wedstrijd door het Zittauer Gebirge. De wedstrijd in Duitsland staat dan ook bekend om zijn extravagante afterparty. Ik was er zelf niet bij. Met mijn tijd van 3.48 had ik mijn aandeel overdag bij een temperatuur van 31 graden en in de volle zon al geleverd.

Het was voor mij precies negen jaar geleden dat ik voor het eerst aan deze wedstrijd deelnam. Eenmalig was de Xterra Germany toen een WK crosstriatlon. Nog geen multisport-WK’s in die tijd. Het was toen ook mijn eerste buitenlandse offroad triatlon. Een harde leerschool voor iemand uit Nederland waarvan de (hardtail) MTB nog nooit rotsen en steile afdalingen had gezien. In 2014 kreeg ik als bonus ook nog een verregend parcours, wat het spektakel nog spannender maakte. Van de toenmalige Nederlandse selectie op het WK onder leiding van Rob Barel (die als coach ook nog als beste Nederlander finishte) stond alleen Joost dat jaar aan de start. Dit jaar waren de omstandigheden veel beter: de dagen voorafgaand aan de wedstrijd was er af en toe nog een onweersbuitje gevallen, maar op raceday was het parcours droog en daardoor snel.

Met ons CrossTriNL-team (zie bovenstaande foto of dynamischer: CrossTriNL in de bocht) waren we met z’n tienen afgereisd naar Zittau. Sommigen via Xtera Czech in Prachatice (lees het reisverslag van Wouter, Koen, Ferdinand en Joost van hun MTB-tocht tussen beide wedstrijdlocaties: een aanrader voor de doorgewinterde atleten: https://crosstri.nl/nieuws/2023/08/van-xterra-czech-naar-xterra-germany/). Anderen vanuit Nederland na een zomer zonder (zoals ikzelf) of met buitenlandse wedstrijden. In Nederland was de laatste crosstriatlon in Gasselte op 2 juli al weer even geleden en is Renkum op 26 augustus de eerstvolgende. Voor degenen die de wedstrijd niet kennen: zwemmen is altijd zonder wetsuit met een parcours dat uit twee ronden bestaat, inclusief een Australian exit. De transitiezone ligt direct aan het meer, een beetje snelle atleet wisselt in iets meer dan 40 seconden. Daarna start het MTB-en. De eerste kilometers relatief vlak over gravelpaden en dan langzaamaan het Zittauer Gebirge in. Totaal 36K en 1.200hm (of op mijn eigen horloge: 1.025) met voldoende technische uitdagingen omhoog en omlaag. Het lopen bestaat uit twee ronden van 5,5K die relatief eenvoudig zijn, alhoewel ik op de wedstrijddag koos voor trailschoenen vanwege een paar steile afdalingen.

Ik hikte de dagen voor de wedstrijd wat tegen het fietsparcours aan. Xterra Germany is voor mij de afgelopen jaren steeds de eerste technische wedstrijd in het buitenland. Een wedstrijd als Xterra Greece is in dat opzicht veel beter toegankelijk. En je moet op een of andere manier weer zelfvertrouwen krijgen dat je veilig, ongeschonden en snel over het parcours komt. Gelukkig helpt het als je tijdens de wedstrijd net iets scherper bent dan bij het inrijden. Zoek je bij het inrijden soms nog de ideale lijn, tijdens de wedstrijd is ie er gewoon. Eigenlijk gewoon een kwestie van gaan. Na de elitestart om 11.30 waren de AG-mannen om 11.33 aan de beurt. Ik stond op de eerste startrij naast Joost en Jeffrey, vaak het moment dat ik mijn eerste winst pak. Deze keer was ik lekker weg en had het gevoel van tempo. Ik zat goed in de voeten van een groepje en rekende me rijk voor de doorkomst na de eerste ronde. Halverwege klokte ik 15’ op 800m. Dat viel me een beetje rauw op de maag. Kan je gevoel je toch behoorlijk bedriegen. Ik twijfelde: langs het groepje zwemmen met het gevaar dat ik zou stilvallen. Of het beste er van hopen en doorploeteren. Ik koos voor het laatste. Na 32’ kwam ik uit het water, enigszins ontgoocheld. Aan de andere kant: (a) plezier in een wedstrijd is het belangrijkste, (b) er waren geen records te verbeteren, (c) voor mijn ambities was vooral mijn positie in mijn AG belangrijk en (d) Miriam riep dat ik als eerste van mijn AG uit de wisselzone was. Eigenlijk nog niets aan de hand, behalve dan een geschonden ego.

Joost had voor de start nog met me gedeeld dat hij niet gelijk volle bak naar boven zou rijden (ongeveer een uurtje naar het hoogste punt van het parcours) en niet in het rood wilde gaan. Ik besloot na de eerste meters op de MTB boven op het bruggetje voor de omgekeerde strategie en trapte gelijk flink door. Na een minuut of 5 haalde een Franse atleet uit mijn AG me in. De nummer 2 van het WK in Molveno van vorig jaar. Ik zette aan en kroop (en sloop) dichterbij. Na 15’ op een steile klim haalde ik ‘m in en reed weg. Nu tempo blijven maken was mijn gedachte. Al vrij snel waren we bij een lastige klim die niet te fietsen was. Tenminste, als je niet Wouter Dijkshoorn heet. Ik besloot alvast wat warm te lopen met de fiets aan de hand. Aan het einde waren we op het hoogste punt. Precies 60 minuten. Geen record, dat bleek bij de prijsuitreiking op naam van Jens Sloth te staan: 49 minuten. Ik vond het geeneens een heel groot verschil. Daarna naar beneden, omhoog, naar beneden, omhoog, naar beneden, …. Telkens als ik dacht: “Dit is de laatste klim”, gingen we weer omhoog. Tot ik na een afdaling stuiterend over een grote hoop stenen reed en ik de stoomspoorbaan bereikte. Nu was het alleen nog maar de benen losrijden en wisselen.

Het lopen ging lekker. Mooi rondje zonder echt gekke dingen. Miriam riep bij T2 dat ik op de eerste of tweede plaats lag. Dat was de tweede dus, want al snel had ik nummer 1 in het vizier. Bij hem was het beste eraf. Ik merkte dat bij passeren en kreeg het bevestigd bij de uitslag: ruim 9 minuten op hem uitgelopen. Met stip nummer 1. Beste prestatie ooit in Duitsland. Zelfs sneller dan de vorige twee keren (2021, 2015). Loon naar een hele zomer werken aan mijn vorm. Alhoewel dat niet altijd gegarandeerd is. Zo liep Jeffrey een uitstekende wedstrijd, maar brak hij in de laatste loopronde een botje in zijn voet: einde wedstrijd. Balen dus. Voordeel als je met een (CrossTriNL)team bent: Casper en Koen kwamen Jeffrey als eersten achterop en hebben hem naar de dichtstbijzijnde post van de organisatie gebracht. De dag na de wedstrijd toch ook even mijn world ranking bij de M60-64 gecheckt: met stip op 5, hoogste positie ooit (overall blijf je dan toch wel op plaats 710 steken …)!

Na de wedstrijd was het opfrissen: duik in het meer, koud douchen, …. Dat lukte steeds maar even, na een paar minuten was je (ik) weer oververhit. Dan maar afwachten tot de avond (en de kou) zou vallen. Dat was dan wel via een tussenstop bij de pizzeria in Zittau, waar een tafel voor acht alleen binnen in de pizzeria beschikbaar was. Daar hing nog de hitte van de dag (+31 graden) aangevuld met de hitte van de pizza-oven (+35 graden). We waren wel wat gewend deze dag, maar dit zat tegen onze limiet aan. Je kunt beter een offroad triatlon doen in Zittau, dan een pizza eten. Dat was duidelijk. Nog een blik op de afterparty met CrossTriNL-vlag:

De uitslagen van de CrossTriNL-teamleden en andere Nederlanders in hun klasse:

Elite:

Bonnie van Wilgenburg (13)

Lucas Goené (20)

Quirijn Waaijenberg (26)

Bart Cooymans (29)

Koen de Leeuw (35)

Wouter Dijkshoorn (DNF)

En in de AG:

Willemijn Fuite (F20, 1)

Jeffrey Camphens (M25, DNF)

Ferdinand Oldeman (M40, 2)

Joost Christiaans (M40, 5)

Roel Bulthuis (M45, DNF)

Mark Waaijenberg (M60, 1)