Xterra Nouvelle Aquitaine, Auphelle, 14 juni 2025

Xterra Nouvelle Aquitaine https://www.xterra-nouvelle-aquitaine.com/ was een race met twee gezichten. Hoe kwam die wedstrijd ook alweer op de wedstrijdplanning terecht? Herkansing van vorig jaar, toen de regen een hele week lang met bakken naar beneden kwam, de buitentemperatuur maar net de 10 graden aantikte en het zwemwater zo koud was dat de race werd omgezet in een duatlon? Of was het de sympathieke superlocatie: een parcours zonder wilde technische uitdagingen en een prachtig meer met ondoorgrondelijke bossen waar Miriam en ik nog een keer naar terug wilden? Of was het de praktische reden dat het een mooie opstap was naar het WK crosstriatlon in Pontevedra? Waarschijnlijk alle drie, waarbij ik me met Pontevedra lelijk verkeken had: ik dacht dat het WK drie dagen later was, bleken het achteraf tien dagen te zijn.

En waarom die twee gezichten. Tja, dat is het verhaal van de race. De omstandigheden waren ideaal: lekker warm, zonnig en droog, zowel tijdens de parcoursverkenning als op race day. Ons verblijf was perfect gepositioneerd: een stacaravan op de camping waar start, finish en transitie waren. Wij zaten zo’n tien meter van het parcours af, Miriam kon vanaf ons terras de wedstrijd volgen (bij wijze van spreken: ze stond de hele race gewoon langs het parcours). De start was relatief laat: om 14.00 uur en dat betekent uren wachten. Met als afleiding de sprint, supersprint en kidsraces, allemaal voor onze deur. Kregen we ook nog wat vedetten te zien, want Arthur Foressier startte op de sprint en lag geeneens zo veel voor op de nummers twee en drie.

De omstandigheden bij het Lac de Vassivière waren voor het zwemmen prima: weinig wind en water van 24 graden. Dat betekende ook voor de oudere atleten zonder wetsuit zwemmen (wij mogen tot 24 graden met wetsuit, ouder worden heeft z’n voordelen). We starten met 180 AG-full distance-atleten twee minuten na de ongeveer 10 elite-atleten. Mijn AG was met 6 atleten redelijk bezet. Concurrentie? Mijn inschatting was dat Benoit Lalevee, een Fransman die al jaren wedstrijden domineert in zijn leeftijdscategorie, een topfavoriet was. Een plaats op de hoogste treden van het podium zoals vorig jaar zat er bij deze editie voor mij niet in. Verder in mijn AG een Nederlander uit Aruba, Gert van Vliet, die als wielrenner nog gestart was op de Olympische Spelen van 1992. We gaan het zien.

14.02. Start. Het lag denk ik niet alleen aan het ontbreken van die wetsuit: met 30.25 zat de vaart er niet echt in met het zwemmen, ook al lag ik halverwege het veld. De standaardgedachte om mezelf gerust te stellen is altijd: “Het zullen wel meer meters zijn geweest”. Dan maar wat tijd goedmaken in de wissel? Dat was een misrekening. Tijdens de crosstriatlon in Lichtenvoorde in maart hadden we een omkleedtent tot onze beschikking. Het was behoorlijk koud en ik heb toen jack, lange broek en sokken aangetrokken. Doe ik anders nooit. Maar, het beviel wel. Leek me vandaag ook wel een goed idee, die sokken. Maar een gruizige ondergrond in de transitie in Frankrijk is wat anders dan een omkleedtent in Lichtenvoorde. Mijn sokken zaten vol met kleine steentjes. Dat was echt een heel slecht idee dacht ik op de eerste kilometers. Maar ja, je gaat niet na een kilometer van de fiets om steentjes uit je sokken te halen. Gewoon maar doortrappen.

Op de eerste klim haalde ik Benoit in, tenminste ik dacht zijn startnummer te herkennen: 54. Dat was een enorme opsteker. De eerste fietsronde ging dan ook super. Ik haalde continu atleten in, dat geeft altijd een goeie flow. Afdalen ging deze keer ook goed, ik verloor weinig tot niets op atleten voor me. Ook de tweede ronde ging super. Tenminste: op een lastig, maar wel vlak stuk – daar waren er niet heel veel van – kwam een EHBO-er me zwaaiend tegemoet. Het erg smalle pad lag bovenop een muur van ongeveer 3 à 4 meter. Vier meter lager lag een atleet in de bramen, die had een flinke smak gemaakt. Er was gelukkig hulp bij, maar het zag er niet lekker uit. Ik schakelde terug naar wandeltempo, even geen fouten maken. Er kwamen nog een paar lastige passages door kleine stroompjes en diepe plassen. Net toen ik dacht dat ik er doorheen was, reed ik een diepe plas in, waar ik eerder goed doorgekomen was. Deze keer stootte ik op een onderwater gelegen forse steen, stond stil en viel vervolgens naar rechts. Geen tijd meer om mijn schoen uit de pedalen te klikken. Mijn val werd gebroken door een stevig rotsblok, waar ik met mijn ribben op terechtkwam. Oef, foute boel, dacht ik, gekneusde ribben. Maar tegelijk ook: ik heb nog een paar uur voordat ik het echt ga voelen, dus vaart er weer in. De eerste kilometers na de val waren lastig en was ik wat traag. Ik voelde de directe pijn van de val, ademen ging moeilijker. Ik baalde ook: de volgende race was het WK, was dat nog realistisch? Anderhalve week om van gekneusde ribben te herstellen is niet veel. Daarna heb ik niet veel meer gedacht, dat leidt alleen maar af en vooral hard getrapt.

Aan het einde van de tweede fietsronde een iets snellere wissel en met een rap tempo het loopparcours op. Miriam riep mij bij KM 1 toe dat nummer 2 uit mijn AG (Benoit) twee minuten achter mij zat. Dat klonk veelbelovend. Ik besloot nog een schep op het tempo te doen. Ik voelde dat het lopen nog beter ging dan het fietsen, dat bleek later ook met een 53^ste positie. Het was een loopparcours waar je je tanden in kon zetten: vrijwel alle hoogtemeters zaten in de eerste 1,5K, daarna was het vals plat naar beneden en kon je vaart maken. Eigenlijk waren er geen (technische) bijzonderheden en dat was vandaag wel plezierig.

Oh ja, de uitslag: Benoit zat toch voor me. Op ruim 25 minuten nog wel. Hij lag dus een loopronde voor… Tja, verschil moet er zijn: https://chronoweb.com/resultats_evenement.php?event=343&epreuve=1220&cat=M_60_64.

Goed. Dit was het goede nieuws. Nu het minder goede nieuws: het is een paar dagen na de race en ik heb lelijk veel last van mijn ribben. Ik heb het vertrouwen, of eigenlijk de hoop, dat ik volgende week kan starten, mogelijk met een paar pijnstillers achter de kiezen. Trainen zal wel een uitdaging worden. Ik ga ervanuit dat ik redelijk kan fietsen op het asfalt met de MTB, dat lopen ook wel zal gaan en dat zwemmen afwachten is. Ik merk het wel.

Nagekomen bericht: ik kijk terug op een hele mooie wedstrijd. De eerste Xterra van het seizoen. Ondertussen ben ik wel terug in Nederland. Een wedstrijd met gekneusde ribben was iets te hoog gegrepen. Het WK moet wachten … tot Molveno. Genoeg tijd om te herstellen!