Xterra Greece, Vouliagmeni, 22 april 2023

Op de terugweg naar het vliegveld tanken we de huurauto af. De tankstations zijn in Griekenland vaak nog bediend. “Had a nice holiday?” vraagt de pompbediende. We leggen uit dat het altijd een plezier is om in Griekenland te zijn, maar dat we deze zaterdag hebben meegedaan aan de Xterra Greece, dé offroad triathlon van Griekenland. “How did it go?” vraagt ie. Ik som de resultaten op van de Nederlanders: Quirijn 6^de bij de elitemannen, Maud 4^de bij de elitevrouwen, Telma 1^ste in de AG25-29, Lars 1^ste in de AG45-49, Casper/Elzemieke 3^de in de Sprint Relay. Hij is niet direct onder de indruk. “Ah, is a race not about the effort?”, vraagt hij. Sterke vraag, dat wel. Hij heeft natuurlijk gelijk. Ik ben even uit balans. We praten erover door, de tank is ondertussen vol, hij komt tot een pakkende samenvatting van ons gesprek: “The effort is key, the result is only the outcome of the effort. See you next year!”. Dat heeft een mooi hoog filosofisch gehalte vind ik. Maar we zijn dan ook vlakbij Athene, waar Socrates, Plato en vele andere filosofen uit de antieke oudheid het pad voor hem hebben geëffend. Maar nu eerst: de highlights video.

Het is het tweede lustrum voor de Xterra Greece: de 10^de verjaardag. Voor mij is het de 7^de keer dat ik meedoe. Mijn eerste deelname was bij Lake Plastira in Noord-Griekenland, in the middle of nowhere. Samen met Quirijn, net als deze keer. Voor hem zijn eerste Xterra race op z’n zestiende. Ik was toen net terug uit Malta, voor mij was het de tweede Europese Xterra. Net als vorig jaar zijn we dit jaar weer samen met een mooie afvaardiging van CrossTriNL-team: met Telma en Casper van de Kamp. En ook uit Nederland, maar geen teamleden: Maud Golsteyn, Lars van der Eerden en Thomas Cordier. De race is in Vouliagmeni, by far de beste kustplaats in de buurt van Athene. Relaxed, prachtig strand, een heel lint aan terrasjes met de beste koffie, ijs, gebak en wafels. De laatste drie natuurlijk alleen voor na de wedstrijd. In 2004 was het de locatie van de Olympische triatlon. Nederlandse deelnemers: bij de triatlonvrouwen Wieke Hoogzaad (25^ste) en Tracy Looze (29^ste), bij de mannen geen.

In 2022 waren we bij de elite goed vertegenwoordigd: met Wouter Dijkshoorn, Richard Murray, Maud Golsteyn, Rachel Klamer en Bonnie van Wilgenburg. Quirijn was er toen bij als AG-er. Dit jaar start hij in Griekenland bij de elite na zijn overall winst bij de agegroupers in Portugal in 2022. Bij Xterra kun je op meer manieren in aanmerking komen om bij de elite te starten: voldoende punten op de Xterra Performance Index (https://rankings.xterraplanet.com/world-performance-index.php) of bijvoorbeeld eerste AG-atleet worden in een Xterra race. Maud start bij de elitevrouwen. Ze was er ook al vaak bij in Griekenland.

De dagen voorafgaand aan de race waren perfect, zeker als je uit het Nederlandse voorjaar komt. Rond de 20 graden, lekker zonnetje en een blauwe lucht. Het parcours was vergelijkbaar met 2022, plus een paar lastige technische toevoegingen met behoorlijke dalingspercentages. Op woensdag verkennen we de MTB-ronde (15 K met 350 hm per ronde) en de loopronde (5 K met 150m per ronde). Die doen we zaterdag allebei twee keer. Voldoende uitdaging voor mij. Bij deze eerste verkenning ga ik op één plaats van de fiets af: een drop aan het einde van de fietsronde met halverwege een waterleiding die lichtjes boven de grond zweeft. Verstandig vind ik, het scheelt niet meer dan een paar seconden. Van vorige jaren weet ik dat er op de wedstrijddag twee medische hulpdienstmedewerkers op dat punt klaarstaan. Die kom je op die dag op nog een stuk of tien plaatsen tegen, hét signaal om even extra op te letten.

Op donderdag de zee in. Het water is aangenaam met zo’n 18 graden. Prachtig helder, voldoende onderwaterleven te zien. En nooit echt diep: de zandbodem blijft in beeld. Op zaterdag staan we er weer: om 8.45 uur op het strand van Vouliagmeni voor de pre-race-briefing.

De eliteatleten op de eerste rij, de AG-ers erachter. Twee rondes van 750 meter voor de boeg. We zien om 9.00 uur de elite starten met Quirijn op kop. Hij komt na het zwemmen als vijfde en wisselt zich naar de vierde plaats. T1 uit, trap af, tunneltje in, een kort asfalt stuk langs de terrasjes, een steile klim van +20%, een trap van een stuk of veertig treden op. En dan heb je het off-road deel van de wedstrijd. Golvende heuvels met adembenemende uitzichten, grotendeels double track onderbroken met uitdagende single tracks. Ook tijdens de wedstrijd is er voldoende tijd om te genieten van het Attische schiereiland. Heuvelop dan, want naar beneden zijn het of single tracks of gruizig gravel. Op https://www.youtube.com/watch?v=QsmmyutbVkE is de livestream te vinden: echte topopnamen, nog niet eerder een off road wedstrijd zo goed kunnen volgen en zo’n goed beeld gekregen van het parcours.

Ik zit na ‘de trap’ in een gemengde groep: een paar die vooral bergop sterk zijn (waaronder ikzelf) en een paar die downhill geen enkele snelheidsbeperking kennen. We houden elkaar goed in evenwicht: ik maak omhoog goed wat ik naar beneden op de downhillers verlies. Tot ik ze bij de laatste klim van de tweede ronde eraf rijdt.

Aan het einde van elke fietsronde kom ik langs de ‘drop met waterleiding’. Vrijdag heb ik deze wel gereden, met slechte afloop. Mijn voorwiel gleed weg over de leiding, waardoor ik niet tússen twee rotsblokken uitkwam, maar óp één van de rotsblokken. Ik belandde verticaal op mijn voorwiel, draaide door en kwam met een smak op de grond. Grotendeels op mijn helm en borstkas, deels op mijn gezicht. En mijn fiets kwam erachter aan, op mijn ribben. Een eliteatlete die achter me zat stopte gelijk. Ik krabbelde overeind, voelde of ik mijn tanden nog had, of ik geen bloedneus had. En antwoordde op haar vraag hoe het ging dat ik mijn pols voelde en dat ik verwachtte dat de pijn in mijn ribben later zou komen. Ze was gerustgesteld, sprong op de fiets en was weg. Vijf minuten later werd ik gebeld. Het was Quirijn. Ze had Quirijn aan zijn CrossTriNL-kleding herkend als teamgenoot en verteld dat ze me over de kop vallend had aangetroffen. Kostas van Xterra Europe stond er ook bij, plus de Belgische eliteatleten. Ze herkenden allemaal het punt. Bijna niet te doen vonden ze. Op raceday lag er een zandzak over de leiding, maar toen had ik al besloten om in elk geval daar elke ronde af te stappen.

Het valt deze zaterdag trouwens niet mee. Mijn ribben laten van zich horen/voelen. Ik haal oppervlakkig adem, dat is vast zelfbescherming. Echt veel zuurstof naar binnenhalen gaat niet en dat is een natuurlijke rem op mijn tempo. Ik haal ongeschonden T2 om te beginnen aan de twee looprondes. Is het op de fiets al lekker warm, met het lopen merk je dat de hitte tussen de heuvels blijft staan. Quirijn noemt na afloop oververhitting. Ik vind het vooral heel warm. En dan helpen de klimmetjes, waarvan er twee zo steil zijn dat je alleen kan wandelen, niet mee. Miriam staat bij de eerste steile klim ons aan te moedigen, samen met Finch, het zoontje van Casper en Elzemieke, die zich samen hebben ingeschreven voor de Sprint Relay. Ook de vrijwilligers zijn enthousiaste supporters: aan aanmoedigingen geen gebrek.

Ik hoor aan het begin van mijn eerste loopronde een hoop kabaal van het finishterrein komen: Peter Soukup is gefinished. Ik heb nog bijna een uur te gaan: voor mij geen 39’ op de 10K, maar 57’. Het verschil tussen de eerste eliteatleet en de tweede in de AG60-64. Quirijn komt bij de finish naar me toe, hij is al omgekleed. Tevreden met zijn race. Een hele solide swim, in de tweede fietsronde sloten Tim van Daele en Joeri Deleebeeck zich bij hem aan en bij de run stelt hij zijn zesde plaats veilig. De zaterdagavond breng niet alleen pizza’s en pasta en een prijsuitreiking, maar ook onweer met stevige regenbuien. Je kunt beter een wedstrijddag met onweer besluiten, dan er mee beginnen.