European Championship Cross Triathlon 2024, Coimbra, Portugal, 20 juni 2024

De middeleeuwse stad Coimbra in Portugal is dit jaar het toneel van de Europese titelstrijd op de cross-disciplines. Op donderdag 20 juni was het de beurt aan de Nederlandse crosstri-atleten om zich te meten met de beste atleten uit Europa. Deze EK is door de ETU gepresenteerd als een ‘urban’ crosstriatlon en dat is niets te veel gezegd. Coimbra is gebouwd tegen een steile heuvel aan de oever van de rivier de Mondego en bestaat uit een labyrint aan smalle straten, stegen en pleintjes geplaveid met ingemetselde grote kiezelstenen. Genoeg hoogtemeters voor het MTB-onderdeel.

De 1.200 meter zwemmen in de rivier wordt gevolgd door een lange aanloop op de MTB langs de rivier – onder meer door modderige aardappelvelden en over een zanderige drafbaan – met als pièce de résistance: de oude stad, waar veel van het trapvermogen en stuurmans/vrouwskunst wordt gevraagd van de atleten. Spectaculair. En hét moment om het verschil te maken, dat zal ik tijdens de wedstrijd merken ook. De omstandigheden: licht bewolkt bij een graad of 20.

Ik ben in Coimbra voor een herkansing: vorig jaar in Riva del Garda reed ik tweemaal lek. De eerste keer wist ik m’n band te repareren met hulp van een enorm sympathieke Spaanse atleet, die minuten uittrok om samen met mij het gat te vinden en te dichten. De tweede keer lek was het einde verhaal: zelfde band en nu geen gat, maar een scheur. Ik verloor (twee keer) mijn koppositie en werd vierde op 12” van het podium.

Ik was samen met Quirijn ruim op tijd in Coimbra. Dat was gepland, zodat ik ook de EK duatlon sprint op 15 juli mee kon doen. Quirijn is herstellende van een blessure, maar al wel zo ver dat hij deze week in Portugal kan benutten als een mooie trainingsweek. In de tijd dat ik kennismaakte met de crosstriatlon heb ik ook de duatlon op de weg ontdekt. Mijn eerste crosstriatlon was het WK in Kijkduin in 2013, mijn eerste duatlon sprint was het EK in Horst aan de Maas, ook in 2013. De EK ging toen goed, maar ja, dat was in de tijd dat ik de 5K nog onder de 17’ liep …. Voor dit jaar was de EK duatlon sprint de opwarmer voor de EK crosstriatlon. Ik weet dat ik de laatste jaren door blessures aan loopsnelheid heb ingeboet. Vooraan zou ik niet meedoen. En dat was ook zo: een elfde plaats was in deze draft-legal race (stayeren toegestaan) voor mij een knappe prestatie.

Donderdag op de crosstriatlon was het podium het doel. Dat zou nog lastig kunnen worden was mijn gedachte, met sterke concurrenten aan de start. Maar, zoals Joep Staps me appte: “Wie er niet is, kan ook niet winnen, en wie er wel is, kan verslagen worden”. Onze start was om 13.09 uur vanaf een ponton aan de overkant van de Modego-rivier. Net te vroeg om de zilveren finish van Romy Spoelder en Lucas Goené, allebei CrossTriNL-teamgenoten, mee te maken. Maar wel op tijd om een superstart te hebben en in mijn startwave (M60 en hoger) direct in de voeten van nummer twee, Massimiliano Donati – drievoudig Europees en wereldkampioen, te liggen. En die niet meer los te laten. Samen kwamen we na een sterke swim – voor mij is dat onder de 1.40/100m – als nummer twee en drie uit het water. In de transitie ging ik in de lange aanloop naar onze MTB Massimiliano voorbij. Pas na een paar kilometer was hij weer bij me. We hadden een moordend hoog tempo, wat goed kon door het vlakke parcours zonder veel bochten: volle bak vooruit. Bij het verste punt van het parcours kregen we nummer één van de M60-64 in beeld: de Spanjaard Miguel Isla die ons er lelijk had uitgezwommen. Na het modderige aardappelveld en de zanderige renbaan reden we met z’n drieën door het stadsbos op weg naar de oude stad.

In de stad was veel publiek dat wel van het spektakel hield: naar boven kropen we over de kasseien, in de afdalingen storten we ons naar beneden. Rakelings langs de uitstallingen van winkeltjes joegen we het winkelend en met reisgids gewapende wandelend publiek de stuipen op het lijf. Fingers crossed dacht ik, dat er niemand oversteekt of nietsvermoedend een winkeltje uit stapt. Het ging goed. Mijn Italiaanse concurrent Donati was bij de eerste serieuze klim op z’n pedalen gaan staan. Dat was voor mij wat te vroeg. Of moest ik toch met ‘m meespringen? Ik twijfelde en liet hem gaan. Ik heb ‘m pas na de finish weer gezien. Mijn Spaanse concurrent Isla stapelde in de eerste klimmetjes schakelfout op schakelfout. Ik hoorde de ketting zo vaak kraken, dat een breuk onvermijdelijk was. Dat was denk ik ook zijn gedachte toen hij halverwege de derde klim van de fiets ging en verder liep. Hij was overigens niet de enige. Pas bij de laatste afdaling – dwars door de botanische tuin – kwam hij weer bij me en samen reden we T2 in.

Tijd om mijn geheime wapen van stal te halen: de wissel. Ik timede bij het uitgaan van T2 en zag dat ik 15” voorsprong had. En ik timede bij elk volgend punt op het parcours. Steeds 15”. Terwijl ik het gevoel had dat mijn tempo hoger en hoger werd. Quirijn stond op verschillende plaatsen langs het loopparcours – zonder zijn aanmoedigingen was het zeker een stuk minder gegaan – en gaf hetzelfde door: 15”. Ik begon – ik weet het, niet echt mooi – te hopen op kramp bij de Spanjaard. Of een fatale vermoeidheid. Een verkeerde afslag. Hongerklop. Vertwijfeling. Maar niets: hij zat nog steeds op 15” toen we de rivier weer bereikten. Even kreeg ik de gedachte dat een derde plaats ook wel een mooi resultaat is, dat het eigenlijk niet uitmaakt welke plaats je haalt, dat het niet verstandig is om jezelf druk op te leggen, dat het op een gegeven moment wel klaar is met de inspanning, maar die zette ik ook weer van me af. Beter om te genieten van de wedstrijd, het parcours, de oude stad tegen de heuvel aan de overkant van de rivier, het geluid van de speaker bij de finishlijn, het publiek en de aanmoedigingen van Quirijn.

Quirijn riep in de laatste kilometer nog aanwijzingen toe over de beste route: over een betonnen rand langs het loopparcours. Ik sprong op de rand, deed er nog maar een tandje bij en versnelde op de brug over de rivier nog een keer. Onder me zag ik de Miguel Isla de brug op draaien. En het was onmiskenbaar, hij had zijn inhaalrace opgegeven, het gat werd groter. Ik hield m’n tempo vast, gewoon om zeker te zijn. Op de finishlijn kreeg ik de bevestiging: zilver. Missie geslaagd.

De uitslagen M60-64: https://triathlon.org/results/result/2024_europe_triathlon_multisport_championships_coimbra._cross_triathlon/633830

En een artikel op Trikipedia: https://trikipedia.nl/2024/06/20/dag-vier-ek-multisports-coimbra-levert-teamnl-de-eerste-drie-zilveren-medailles-op-lucas-romy-en-mark/