Xterra Oman, Khasab, Oman, 2 maart 2024

Official race video: Oman Race Highlights Xterra 2024

Nederland domineerde tijdens de Xterra Oman. Bij de vrouwen was Dieske Kruisselbrink (CrossTriNL) afgetekend eerste bij de vrouwen. En Joep Staps met een hele sterke run eerste bij de mannen. Tel daarbij op de vijfde plek van Quirijn (CrossTriNL, herstellende van een verstuikte enkel) en de twaalfde plek van mijzelf (heel sterk gefietst) en het succes is compleet. Met op vrijdag nog een derde plek op de 10K trailrun van Miriam en een sterke prestatie van Frank, de vader van Joep op dezelfde afstand. Nederland staat op de kaart in deze afgelegen provincie van Oman. 

De wedstrijddag begint om 5.15 uur met de wekker in ons verblijf in Khasab. Een snel ontbijt en dan een kilometer of zes fietsen naar de start. Om 7.00 uur sluit het parc fermee, wat tamelijk vroeg lijkt voor een wedstrijd die om 8.00 uur start. Maar dat is niet voor niets. We starten om 7.00 uur met een wandeling van 2K naar het havenkantoor waar onze veerboot naar de zwemstart klaarligt. Een stevige boot, waar we op het autodek onze wetsuits dichtritsen en opstomen naar de verste boei. De swim is de avond ervoor ingekort tot 1K vanwege de golfslag en stevige stroming. Voor de één een voordeel, voor de ander pech. Bij de start aangekomen springen van zo’n 6 meter naar beneden (niet nadenken, gewoon springen en je brilletje vasthouden) in de koele Perzische Golf. De start is op teken van de scheepshoorn. 

Ik probeer me te oriënteren in de golfslag, links en rechts aan te klampen in de voeten van andere atleten om na 200 meter me te berusten in een steeds groter wordend gat met de eerste groep van zo’n 20 zwemmers. Ik sta er alleen voor. Bij de tweede boei kijk ik achterom om te ontdekken dat er achter me een treintje is ontstaan. Waar ikzelf weinig aan heb. Even aanzetten en ik ben los. De hele 1K heb ik het gevoel stroming tegen te hebben. Wordt het eb? Toch heb ik na 19’ T1 bereikt.

Snelle wissel en op de MTB. Aan politie geen gebrek in de eerste kilometers. Het halve korps is present met auto en zwaailicht. Na een kilometer of twee rijden we het onverharde deel van de aanloop naar de drie fietsrondes in. Stenen, rotsen en stekelstruiken proberen mijn vaart te breken, wat niet lukt. Ik heb de eerste atleet al hotsend en stuiterend ingehaald. Tja, een rivierbedding met keien.

Op naar de volgende. Bij de start van de bike lap die we drie keer gaan rijden, begint de single track. Mijn voorliggers zijn geen specialisten: ik haal ze in en zie ze niet meer terug. Waar we van de single track even op een bredere weg komen zie ik Joep en Quirijn fietsen, een meter of 15 uit elkaar, al op de terugweg. Ik roep ze wat toe, geen reactie. Even later zie ik Dieske, ongeveer twee minuten voor me. Ook bij haar gaat mijn roep verloren in de wind.

Op het verste punt pak ik mijn eerste armbandje aan en kan net aanhaken bij een atleet uit de VAE. Op de ‘boulevard’, een verhard voetpad van ongeveer 2,5K komt een snelle atleet ons achterop. Met z’n drieën gaan we kop-over-kop tegen de wind in met 38K/uur. Ik zet al m’n kiezen op elkaar om bij te blijven én af en toe wat kopwerk te doen. Ik overweeg om te roepen dat ik al 60 ben, maar houd me in. Dat is alleen maar zelfbeklag. Trappen en niet denken. Aan het eind van de boulevard stuiteren we de rivierbedding in en neem ik afstand van de twee mannen. De tweede ronde gaat met hetzelfde tempo. Joep en Quirijn zie ik niet meer, wel Dieske, ongeveer op hetzelfde punt. De twee niet-off-road-mannen halen me op de boulevard weer in. Even op mijn tanden bijten en ik haak weer aan. De rondes worden routine, maar deze derde eindigt in T2. Het laatste stuk door het stadje haak ik af. Verzuurde benen. Ik reken op een snelle wissel en dat wordt het: de beide mannen hebben het nakijken. Jammer dat ze me na een halve kilometer voorbij stuiven. 

Het loopparcours is zwaarder dan verwacht: zeker de helft van het parcours gaat over keien en door droge rivierbeddingen. De temperatuur is hoog, de benen zwaar. De eerste helft is redelijk aangegeven, maar vanaf het verste punt (met ijskoud water) ontbreken de pijlen. Of ze zijn er wel, maar ik zie ze niet. De VAE-atleet ziet ze ook niet. We komen weer samen, dwalen wat door de rivierbedding en kiezen onze koers. Ik kom Joep tegen die roept dat we verkeerd lopen. Hij heeft duidelijk adem over, ondanks zijn 33’ op de 10K! We lopen verder om later te ontdekken dat we een ommetje hebben gemaakt. Bij het keerpunt niet ver van de finish kijk ik uit naar de man of vrouw met de armbandjes: die is er niet. Ik besluit door te lopen naar de finish om te kijken of ze daar de bandjes hebben. Niet dus. Ze roepen dat er geen armbandjes zijn (zat wel in de briefing). De man of vrouw bij het keerpunt was ook even van z’n plek. Kijken naar de finish van Joep. Ik knarsetand, wat me extra energie oplevert. Met een versnelling, aangemoedigd door Ritse, Miriam en Frank, ga ik de tweede ronde in. Af en toe duiken er kinderen op uit huizen om ons toe te juichen. Verder gaat de wedstrijd een beetje langs Khasab heen. Ik kom al snel Quirijn tegen, die bijna binnen is. Ook deze keer terug geen pijlen, dus weer op gevoel. Wel een andere weg natuurlijk. Ik ben blij met elke verkoeling en gebruik het water niet meer om te drinken, maar om te koelen. Na 2.27 bereik ik de finish. We zullen nog drie dagen moeten wachten op de uitslag. 

En dan? We maken in de middag met z’n allen een wandeling langs de kust en eindigen in een café met koffie en gebak. Er kan wat gevierd worden! Ik herinner me één Xterra-overwinning (uit ‘mijn’ cross-tijd vanaf 2013 in een Xterra race: Maud  Golsteyn in Noorwegen. Bij de mannen: géén. En nu een dubbelslag.

De volgende dag zijn Joep en zijn vader vertrokken en maken we met z’n vijven een cruise op een traditionele vissersboot, inclusief snorkelen, zwemmen en dolfijnen en adembenemende woestijnnatuur. Khasab wordt wel het Noorwegen van Arabië genoemd. Steile kliffen, hoge bergen en diepe fjorden.

Op maandag huren we een 4WD om naar de hoogste berg in de provincie te gaan. We vinden mysterieuze kloven en miljoenen jaren oude fossielen. En kort voor de top, verscholen achter grote rotsblokken, gecamoufleerde soldaten die ons gebaren om te keren. No Entry! We keren om en maken aan het einde van de dag nog een mooie MTB rit. 

Op dinsdag vertrekt ook Dieske. Ze laat ons achter in de regen. Het laatste wat we hier hadden verwacht, maar wel verfrissend! Volgend jaar terug? Waarschijnlijk is de wedstrijd dan in Muscat, de hoofdstad van Oman. 

Uitslag: https://results.sporthive.com/events/7170358389451060992/races/488729. Let op: de teams staan er ook tussen