Transalp van Venetië naar München: Biënnale di Architetture, 16 juli 2021

In 2019 was de laatste Biënnale di Venezia. Een goede gewoonte van biennales is dat ze elke twee jaar plaatsvinden. Nu zijn goede gewoonten de afgelopen anderhalf jaar lelijk door elkaar geschud. Zo ook de Biënnale van Venetië. Maar gelukkig is er ook troost: de Biënnale bestaat niet alleen uit dé Biënnale, maar ook uit de Biënnale Danza, Cinema, Musica. En de Biënnale Architetture. Van 22 mei tot 11 november. Een buitenkans voor ons. Het pré-Corona-thema is How will we live together? De COVID-plaag heeft de architecten van alle 28 deelnemende landen geïnspireerd om een breed scala aan onderwerpen te verkennen en te verbeelden. Het thema daagt volgens de curator Hashim Sarkis uit om je voor te stellen hoe we (niet nader gedefinieerd) edelmoedig (generously) samen kunnen leven. Een ietwat profetisch thema nu ‘we’ het nog niet makkelijk hebben om samen te leven met een virus dat rondwaart. Elk land en elke architect geeft hieraan een eigen invulling. Van de ‘we’: van mannen en vrouwen tot mensen en dieren. Of nog breder geïnterpreteerd: mensen en microben en schimmels. Op onze aardse planeet of in het gehele universum, te beginnen met een nederzetting op de maan. De zoektocht naar de vreedzame coëxistentie tussen mens en microbe roept wel wat vraagtekens op, tenzij virussen niet onder de microben vallen. In elk geval is een van hun soortgenoten, COVID, niet welkom. 

Enigszins uit de toon valt de zaal waar het toilet als centrum van onze samenleving wordt opgevoerd, gekoppeld aan allerlei nieuwe toilet-ontwerpen. Dat is wel wat anders dan de ecosysteem benadering in veel andere zalen en paviljoens. Die overigens soms hun doel ook voorbij lijken te schieten. Zoals Tropicalia, een inzending van Franse architecten: het grootste overdekte tropische oerwoud, nog te bouwen in Noord-Frankrijk. Veel staal, aluminium en plastic-achtige ramen. Wel klimaatneutraal begrijpen we. Maar we doen de architecten vast te kort. Er zijn heel wat ontwerpen die er aantrekkelijk uit zien met veel groen in, rond en op huizen en gebouwen. Het is bij deze ontwerpen wel zoeken naar de vernieuwing. Je ziet dat de architecten hier ook mee bezig zijn. 

Natuurlijk is de Biënnale (weer) te groot voor één dag. We doen ons best, maar na eerst het Arsenaal en daarna de Giardini is de rek er bij ons uit. We haken af en nemen de vaporetto terug naar Orto. Het is ruim drie kwartier varen. Bij Piazzale Roma stroomt onze boot leeg: de dag-bezoekers gaan weer terug naar het vaste land. Wij naar onze zelfgemaakte pastamaaltijd. Met als voorafje een kilometer of acht hardlopen over bruggetjes en door steegjes. Met stramme kuiten als gevolg. En dat blijkt de volgende dag niet zomaar over.