Transalp van Venetië naar München: Lido di Venezia, 17 juli 2021

Lido. We zoeken de betekenis op. Strandbad. Of: badstrand. We moeten denken aan de bioscoop in Leiden. En aan het restaurant en partycentrum aan de Leidsekade in Amsterdam. Die hebben weinig te maken met strand en bad. Lido in Venetië wel. Veel strand en hier en daar een bad. Vandaar waarschijnlijk badstrand. Of strandbad. Wikipedia biedt uitkomst. Met lido wordt in het Italiaans een langgerekte schoorwal bedoeld die een laguna van de open zee scheidt. En een schoorwal is weer een lange, smalle landtong die gevormd wordt door afzetting van zand in een bocht van de zeekust, en die de bocht op deze manier geheel of gedeeltelijk afsluit van de open zee veelal evenwijdig aan de kust. Zo, we zijn weer bij. Of voor de zekerheid: Een landtong of uitham, vroeger ook wel nes, nis of neus genoemd, is een smal stuk land dat uitsteekt in zee of een binnenwater (bijvoorbeeld een smal schiereiland of een kaap) en soms de vorm heeft van een tong. 

Venetië heeft dus een schoorwal. In het Italiaans: lido. En dat was onze bestemming op de zaterdag van het Festa del Redentore. Een dagje niets. Toeristeren. Hangen op het strand met twee strandbedden en een parasol en allemaal Italianen. Als compensatie renden we ‘s-ochtends weer een paar rondjes door onze wijk. Na een vroege lunch namen we Vaporetto 5.2 rechtstreeks naar Lido (S.M.E.). Bij aankomst schrokken we: auto’s, bussen, motoren. Die waren we lelijk ontwend in Venetië. Daar kregen we al boze blikken toen we met onze MTB’s door de stad liepen (eigenlijk verboden). We kijken naar links, naar rechts en weer naar links, steken de weg over en volgen de Granviale Santa Maria Elisabetta (heet Miriam niet Maria Elisabeth?). Aan de andere kant van het eiland, na zo’n 500 meter is het eerste strandbad (badstrand) dat we zien Blue Moon Spiaggia. We zijn er! Jammer dat het bewolkt is. En dat we de parasol op een gegeven moment nodig hebben als paraplu. Gelukkig niet lang. Mark merkt er weinig van, die zwemt z’n kilometers in de Adriatische Zee. We speuren zittend op onze strandbedden de horizon af naar de Modulo Sperimentale Elettromeccanico. MOSE, de beweegbare waterkering die Venetië beschermt tegen onder meer een overstromend San Marcoplein. De kering kan een hoogteverschil van de zee aan van 2 meter. Aandachtspuntje: bij rustig weer liggen de stalen caissons op de zeebodem. Onzichtbaar voor strandgasten. We kijken zonder belemmeringen richting Korfoe. Dat is waarschijnlijk de reden dat van de 14e eeuw tot 18e eeuw Korfoe onderdeel is geweest van de republiek Venetië. Mooie eerste stop voor Marco Polo. 

Op de terugweg naar de Vaporetto komen drommen mensen ons tegemoet. Navraag leert dat het een goed gebruik is om na het traditionele vuurwerk op zaterdagavond de nacht door te brengen op het strand van Lido. Sommigen slaan blijkbaar het vuurwerk op Giudecca over. We hebben nog het plan om te gaan kijken, maar zien dat de hele binnenstad is afgezet met hekken. Alleen toegankelijk met gereserveerde tickets. We besluiten onze fietstocht naar München goed te beginnen met een vroege nachtrust. Om 22.00 uur liggen we op één oor. Tassen ingepakt voor een vroege start op zondag 18 juli.