Europees Kampioenschap Crosstriatlon, Riva del Garda, Italië, 10 september 2023

Het was een EK met hoogtepunten en dieptepunten. Met prachtige prestaties (zeker van de andere Nederlanders) en tegenslagen (in elk geval bij mij). Die prachtige prestaties op dit Europees Kampioenschap Crosstriatlon waren er bijvoorbeeld van Romy Spoelder, eerste bij de U23 en derde overall bij de Elite. En Joep Staps, die na het zwemmen de ene na de andere atleet inhaalde en uiteindelijk zevende werd. Maar voor nu mijn eigen verhaal, te beginnen bij de avond ná de wedstrijd.

Zondagavond, 10 september 2023, 22.00 uur. We komen aanrijden bij ons verblijf in de oude stad van Arco (Villa Belvedere, een absolute aanrader voor atleten, lees het vervolg), waar het terras overvol is met een grote groep mensen en lange tafels volgeladen met hapjes en drankjes. Als we uitstappen, klinkt er luid applaus en wordt er geroepen: “Campioni” en “Eroi Olandese”. Daniel, de eigenaar stap op ons af en omhelst Noël en Quirijn. Hij was de hele week al supertrots dat er in zijn complex twee topatleten verbleven. En nu de wedstrijd is geweest helemaal: het is alsof Noël en Quirijn allebei Europees kampioen zijn geworden. Voor het complex hangen slingers met de tekst “Congrats Noël, Congrats Quirijn”. Op de schalen met kaas en fruit liggen zelfgemaakte vlaggetjes met de Nederlandse driekleur. De muziek staat voor tien uur ’s-avonds lekker hard. We ontkomen er niet aan om na een lange dag, die begon om 5.45 nog anderhalf uur het middelpunt van de belangstelling te zijn voor de Duitse (klimmers), Oostenrijkse (mountainbikers) en Nederlandse (strand) gasten en de lokale Italianen uit de straat.

Het blijkt dat er al vanaf het begin van de avond met smart is uitgekeken naar de komst van de beide jonge helden. En het is voor iedereen een bonus als ze horen dat ook ik ben gestart (en gefinisht, daarover straks meer). Noël en Quirijn krijgen van alle gasten een hand en felicitaties voor hun prestatie. En leggen vervolgens aan iedereen uit wat een crosstriatlon is. De gasten vinden het aansprekend: veel leuker dan een gewone triatlon. Er wordt door een aantal gasten ook gelijk meegedacht over het groter maken van de sport: meer media-aandacht, onderbrengen in een multisport-evenement (check), aantrekkelijke sponsors (hebben we in Nederland niet Jumbo …). We hadden na onze pizza in Riva del Garda uitgekeken naar inpakken en slapen, maar weten: dit is een once-in-a-lifetime happening, tenzij Noël of Quirijn inderdaad nog een keer wereldkampioen worden. Dus we zijn voor de gasten de ideale helden en blijven nog anderhalf uur en eten mee met het fruit, kaas, bitterballen, kaasstokken en drinken zelfgemaakt fruitsap. De gasten waren al aan de alcohol, die met grote regelmaat wordt aangevuld door de vader van Daniel.

Na een half uur kondigt Daniel een demonstratie aan. Hij blijkt 14 jaar semi-professioneel trailbiker te zijn geweest en wil iedereen graag wat van zijn sport meegeven. Een pittige motor, die in de stille straten van Arco een lekker galmend geluid maakt. Daniel is nog niet weg of hij rijdt op zijn achterwiel. En niet kinderachtig: de motor staat af en toe verticaal op het wegoppervlak. Iedereen houdt zijn adem in. Zou de dag toch nog desastreus kunnen aflopen. De andere gasten weten Daniel te bewegen om na vier rondjes zijn motor weer op te bergen. Hij pakt vervolgens een BMX-fiets om op het achterwiel wat heen en weer te hoppen. Een stuk minder gevaarlijk. Rond middernacht taaien we af, pakken al onze spullen in. Noël heeft de wekker op 5.00 uur gezet, dat wordt een korte nacht, zeker met de adrenaline nog in ons lijf.

Zondagmiddag, 10 september 2023, 16.15 uur. Mijn wedstrijdstart is om 16.30. De organisatie heeft bedacht om – net als bij de elite, U23 en junioren – alle atleten één voor één op te roepen en hun naam en nationaliteit te noemen. Geen wonder dat we om 16.15 al klaar moeten staan op volgorde van startnummer. Betekent wel dat mijn leeftijdscategorie niet meer de beste plaatsen voor het uitkiezen heeft op het smalle startstrandje. Het Gardameer is goed opgewarmd de afgelopen dagen, al komt de temperatuur niet uit boven de 24,6 graden. En dat is de grens voor 60+-ers om nog met een wetsuit te mogen zwemmen. Ik twijfel, voelt een beetje als competitievervalsing, maar de andere Nederlanders overtuigen me: als het mag en je hebt voordeel, gewoon doen. Bij de start blijkt dat alle 60+-atleten er zo over denken. Niemand zonder wetsuit in mijn categorie. Het duwen en trekken van een normale start ontbreekt en het is gelijk duidelijk waarom: de golfslag is met de zuidenwind pittig, er valt slecht in de voeten van je voorganger te liggen. De eerste 100 meter krijg ik flinke happen water binnen, daarna heb ik de slag te pakken, hoog op het water. Ik kijk al uit naar het stuk ‘wind mee’. Links en rechts zie ik wetsuits. Makkelijk, je weet gelijk waar je concurrenten liggen. Bij de eerste doorkomst op de 500 meter heb ik 8.15 op mijn horloge staan. Voor mij een heel lekker tempo. Na de tweede ronde tel ik vier wetsuits voor me, maar niet ver. In de transitie (even fietsen tellen) blijken er vijf voor me te zitten.

Ik weet dat mijn sterkste onderdeel nu komt, het fietsen gaat dit jaar extra goed. We rijden langs de wandelboulevard naar een trap waar het klimmen begint. Een lange klim waar je een goed overzicht hebt. Na een kilometer klimmen heb ik al twee leeftijdsgenoten ingehaald, bij de derde haak ik aan. En besluit ook die in te halen. Mooi, op een tweede positie. En nóg een ronde te gaan. Het parcours is voor ervaren mountainbikers een tegenvaller. Er zit maar één aansprekende afdaling in. Ik stort me naar beneden en hobbel aan het einde van de afdeling door een olijfboomgaard. Vreemd, zo hobbelig was het niet bij de parcoursverkenning. Ik draai een stukje asfalt op, de klim naar de volgende ronde. Mijn achterwiel gaat van links naar rechts. Ik kijk om: lekke band. Snel stap ik af, pak mijn CO2-patroon. Alle lucht gaat er even hard in als uit. Een flink gat. Ik ren omhoog: bij het begin van de tweede ronde is een materiaalpost. Ik zet mijn fiets op z’n kop, draai ‘t wiel flink rond om de latex zich te laten verspreiden en pak de fietspomp. Volle bak pompend lijkt het even te lukken. En toch weer niet. Een voorbijrijdende atleet verliest naast mij een plug. Ik prop ‘m in het gat, pomp weer en … het werkt. Vier minuten verloren, maar weer onderweg. Met dubbele snelheid fiets ik omhoog. Ik haal de een na de ander in, ook een paar leeftijdsgenoten. Maar de eerste heb ik nog niet in beeld.

In de tweede ronde – op het punt van mijn lekrijden – rijd ik wéér lek. Nieuw gat, groter, en geen plug. Ik zorg even voor maximaal incasseringsvermogen en extra frustratietolerantie, spring op mijn fiets en rijdt zwalkend omhoog. Dan een afdaling van zo’n kilometer. Rechtdoor gaat goed, de bochten zijn een uitdaging. De trap af en langs de boulevard. Een van de gasten bij Daniel wist het gelijk: ik was die atleet met die lekke band. Ze hadden me gezien op de boulevard. Het hele Nederlandse team zit bij de transitie. Ze roepen: “Je ligt vijfde”. Dat valt niet tegen, van de 13. Ik zet mijn loop-cruise-control op maximaal vermogen en stuif weg. Eens kijken hoe ver ik nog kan komen. Met m’n tempo is niets mis, 4.15/km op een parcours waar je nog geen 200 meter rechtuit hebt. Ik haal een leeftijdsgenoot in. En zie er in de laatste ronde nog een lopen. Nog een tandje erbij, maar niet genoeg. Ik zie voor me nummer drie finishen, het scheelt maar 12 seconden. Met nummer 2 trouwens 33. In het land van ‘als’ was ik Europees kampioen geworden, want ook nummer 1 had maar 2 minuten (degene die ik op de eerste klim al had ingehaald). Tevreden? Wel over mijn veerkracht en vorm, maar teleurstelling over mijn positie. Ik had er hard voor getraind, maar je hebt ook nog wat geluk nodig.

Woensdagmiddag, 1 juli 2020, 14.00 uur. Ruim drie jaar geleden. Mijn nieuwe coach Evert Scheltinga en ik bespreken mijn plannen voor 2020 en verder. We kijken naar de volgende week, maar ook naar 2023, het jaar dat ik in de volgende leeftijdscategorie kom. Ik heb mijn doelen opgeschreven. Eigenlijk zijn het geen echte doelen, meer ambities of dromen. Je kunt het wel wensen, maar je hebt ze maar ten dele in de hand. Als ik ze op een rij zet (ik heb het nog even nagekeken): “Podiumplaatsen op EK/WK crosstriatlon en/of crossduatlon en/of duatlon sprint in AG 60-64 (2023)”. Duatlon sprint was vroeger een van mijn sterkste nummers.  Het mooie van deze doelen is dat je – of in elk geval ik – weet dat ik er hard voor moet werken. Het slechte is dat je jezelf een soort doel of ambitie stelt die ook tegen je kan gaan werken. Hoe sterk is de concurrentie, wie staan aan de start, hoe goed is mijn dag, krijg ik nog materiaal-malheur, etc? Voordat je het weet ben je teleurgesteld als het niet lukt. Deze EK is de eerste kans in 2023 om mijn droom waar te maken. Mislukt. Met als enige goeie nieuws dat het vooral door het materiaal komt. Altijd fijn als je externe omstandigheden de schuld kunt geven. Ligt het niet aan jezelf, dat geeft een goed gevoel. Of toch: waren m’n banden nog wel goed genoeg na de wedstrijd in Duitsland en de parcoursverkenning met Quirijn twee dagen terug in Molveno voor de Xterra Worlds op 23 september, had ik niet zelf pluggen bij me moeten hebben, is het niet slimmer om twee CO2-patronen mee te nemen, etc? Zeg maar hele goeie leerpunten. Heb op de terugweg gelijk een Sahmurai Sword gekocht.

Gelukkig komt er nog een herkansing: de Xterra Worlds. Wel met zwaardere concurrentie, maar dat geeft extra glans. En ook zonder herkansing: ik heb de afgelopen jaren prachtige trainingsuren gemaakt, veel vrienden gezien en nieuwe gemaakt, mezelf teruggevochten van blessures, op adembenemende locaties geweest, deel gaan uitmaken van een crossteam, had bij elke niet-sportgelegenheid een favoriet gespreksonderwerp en ik heb er veel plezier in. EK titel of geen EK titel, eigenlijk maakt het niet uit. Geniet van het sporten, geniet van de natuur, geniet van het leven. Crosstriatlon maakt iedere crosstriatleet gelukkig. Zeker deze.

Alle uitslagen: https://triathlon.org/results/result/2023_europe_triathlon_cross_duathlon_championships_riva_del_garda/591485