Xterra Worlds 2025, 27 september 2025, Molveno, Italy

Laatste jaar Xterra Worlds in Molveno. Jammer? Natuurlijk, maar aan de andere kant: het is eind september altijd wel wat in Molveno. Niet om te somberen hoor. Vooral feitelijk. Hadden we vorig jaar een watertemperatuur van 13 graden – zwemmen met neopreen handschoenen toegestaan – dit jaar was het weer veel regen. “What’s new” denk je dan. Ook de vorige jaren hadden we altijd wel een of meer regendagen voor de wedstrijd. Dit jaar begon het tijdens de parcoursverkenning van Quirijn en mij op maandagmiddag te regenen. Zeg maar echt regenen. De droge snelle ondergrond werd al vrij snel modderig. Ons geluk: het parcours is wel bestand tegen een dagje regen. Geen vuiltje aan de lucht: ik moest weliswaar vier keer van de fiets – twee keer omhoog en twee keer naar beneden – maar het is maar weinigen gegeven om alles te rijden. Voordat ik verder ga: de highlights van de Xterra Worlds 2025.

Fast forward naar race day: op de steilere bosstukken was het meer lopen dan fietsen. Of beter gezegd slepen. Omhoog sleepte ik mijn fiets achter me, aansluitend bij een eindeloze rij met andere atleten. Mijn MTB was door alle modder en klei ruim 20 kilo zwaarder geworden, mijn wielen blokkeerden, de ketting was niet meer te zien, het was overleven. Bekende taferelen voor wie eerder in 2022 startte. Toen liepen je banden ook vast in de beklimming. Joost Christiaans stelde toen voor om met duct tape een pollepel aan het frame te plakken om de modder van het frame af te scheppen. Of hij het echt heeft gedaan weet ik niet meer. Was wel slim geweest, ook deze keer.

We hadden een – qua weer, niet qua gezelligheid en teamspirit – een relatief slechte week achter de rug. Zelfs op de wedstrijddag regende het tot ’s-ochtends half negen nog lekker door. Als door een wonder werd het toen droog, net op tijd voor de start van de eliterace. Vanaf het einde van de gravelpaden waar we het bos in gingen tot bovenaan het parcours was het modder, modder, modder en modder. En niet zo’n beetje ook: er waren zelfs hele moddermeren ontstaan op het parcours. Van die dikke smurrie, soms wel een halve meter diep. Boomwortels werden onneembare obstakels, klimmetjes werden glijbanen. En je zag niet meer waar je reed: steen/geen steen, drop/geen drop, kuil/geen kuil, wortel/geen wortel. Je wist het niet. En dus gleed je regelmatig weg.

En de downhill? Tja, die bestond dit jaar uit drie delen. De flowtrail, de natuurlijk bostrail en een bonustrail: een mooie nieuwe trail aangelegd op prachtige verse klei op een stuk voormalige bosgrond. Zag er mooi uit van boven tijdens de verkenning. En goed te rijden. Totdat het gaat regenen natuurlijk. En atleten er de hele week overheen zijn gegaan, plus op race day nog eens 800 maal twee ronden. Dan wordt het een uitdaging waar niet iedereen op zit te wachten. Gelukkig kon je ook gewoon met de fiets naar beneden rennen, wat om mij heen veel atleten deden. Niemand lachend overigens, sommigen huilend.

Het is denk ik duidelijk: het fietsen drukte een belangrijke stempel op de wedstrijd. Daarbij vergeleken waren het zwemmen en het lopen een eitje. Met een watertemperatuur van 17 graden (daar waren wel wat twijfels over) en een buitentemperatuur van 10 graden was het nog wel best wel lekker. Gewoon 1.500 meter zwemmen dus. En op wonderbaarlijke wijze lag het loopparcours er goed bij. Daar had het natuurlijk even hard geregend, maar zonder grote gevolgen. Beetje glibberen op de technische stukken, maar dat was het dan wel. Verder lekker vaart maken.

Goed, dit is de setting. Maar hoe ging de wedstrijd? Voldoende goed zou ik zeggen. Zwemmen weer een stapje beter dan in Duitsland en Tsjechië. De problemen met mijn ribben zijn voorbij, de trainingsachterstand behoorlijk ingelopen. Toch fijn zo aan het einde van het triatlonseizoen. De echte vaart zit er nog niet in, dat zie je aan de tijden van de andere atleten uit mijn AG: ik kwam als achtste uit het water. Fietsen in deze barre omstandigheden is niet helemaal mijn ding. Voor een plaats boven op het podium moet je eigenlijk in de bergen wonen of er opgegroeid zijn. Of bereid zijn om net iets meer risico’s te nemen. En daar had ik geen zin in. Zolang het gravel was, kon ik mijn kracht goed kwijt en haalde ik veel atleten in. In het modderige wortelbos maakte het niet meer uit: iedereen liep te slepen met de fiets, dat werd gewoon een treintje. Naar beneden zat het tempo er ook niet echt in, vooral in het middenstuk heb ik vaak stukken gelopen. En ik was niet de enige, dat was een troost.

Direct uit T2 zat ik gelijk op volle snelheid. In Molveno kan je in de downhill met fietsen behoorlijk goed herstellen, waardoor je fris aan het lopen kan beginnen. Jammer dat in de tweede ronde de vaart er een beetje uit was. Einde van een lange dag. Het gebeurt ook niet vaak dat ik langer dan 4 uur over een wedstrijd doe. Maar ja, je hebt het niet altijd in de hand. Op naar het volgende WK Xterra? Ik weet het nog niet: met 7 Xterra WK’s is deze wedstrijd misschien ook wel een mooie afsluiting van mijn Xterra WK-carrière …. Oh ja, geen podium deze keer, verre van dat. Een 8ste plaats, passend bij mijn world ranking met een 9de positie. Wel podium voor andere Nederlandse atleten, waaronder Michel van Schie van ons CrossTriNL-team!

Uitslagen: https://www.endu.net/en/events/xterra-world-championships/results/2025.

Highlight movie. Nog niet beschikbaar. Wel de volledige livestream: https://www.youtube.com/watch?v=2VK9o1GcyBE.

Het wedstrijdverslag van Xterra zelf: https://www.xterraplanet.com/race-reports/duvoisin-forissier-win-2025-xterra-world-championship-with-victories-celebrated-across-all-ages (op de Nederlandse triatlonsites helaas (nog) geen aandacht voor Xterra Worlds).

Voorbeschouwing: https://crosstri.nl/voorbeschouwingen/2025/09/xterra-worlds-2025-crosstrinl-preview/.