Xterra Greece cross triathlon, 21 april 2019

Een race die – in voetbaltermen – een Angstgegner voor me was. Exact een jaar geleden had ik in de laatste anderhalve kilometer m’n enkelbanden gescheurd (voor de derde keer). Ik was toen hinkepotend nog over de finish gekomen, op m’n adrenaline. Daar werd ik gelijk in de ambulance gehesen, omdat de medische post een beenbreuk vermoedde. Met de ervaring van mijn beenbreuk in 2015 wist ik in elk geval dat het geen breuk in mijn kuitbeen was, dat voelt toch net even anders. Maar ze wilden het zekere voor het onzekere en op die wijze belandde ik in 2018 in een Grieks ziekenhuis in mijn trisuit. Enfin, dit jaar op het zelfde parcours wilde ik het anders doen: geen ambulance voor mij.

Ik was woensdag vertrokken naar Athene, voor het eerst zonder Ritse, Quirijn of Miriam. Iedereen had zijn reden om niet mee te gaan en zo vloog ik met fiets en koffer naar Athene. Mijn verblijf was meer dan geschikt, maar wel gelegen aan een grotere weg. Vooral ’s-avonds bleken de Grieken met motoren en auto’s met sportief geluid over die straat te komen. Dat was wel een dingetje. Het klimaat was ook niet helemaal zoals verwacht. Ging ik in Nederland met 20 graden weg, in Athene aangekomen was het niet meer dan 14 graden met een gure wind. De verwarming in mijn appartement moest aan.

Donderdagochtend het loopparcours verkend, met lange broek en trui. Het ging beter dan verwacht en ik heb de ronde tweemaal gelopen, zoals dat ook in de wedstrijd gaat. Met het lopen zat het wel goed en ik had op die manier tweemaal de plek gepasseerd waar ik in 2018 geblesseerd raakte. Het was te doen, als ik maar voorzichtig liep. In de middag meldde Barbara zich, die traditiegetrouw ook in Griekenland was. De eerste kennismaking met haar was ook in Griekenland geweest, toen Xterra Greece nog bij Lake Plastira was. Afgesproken om wat te gaan eten met wat anderen, waaronder Christophe.

De volgende ochtend troffen Christophe, Richie, Leigh en Carol en ik elkaar bij restaurant Zaxos en hebben we samen het parcours verkend. Ook hier geen veranderingen en geen verrassingen. Op een rustig tempo hebben we de ronde van 15 kilometer volgemaakt. Voor mij was duidelijk dat het fietsparcours niet moeilijk was. En dat het belangrijk is om een werkende achterrem te hebben. Gelijk doorgereden naar Bikeshop 34, waar ik mijn fiets na 2 uur en een bezoek aan de tempel in Sounion tiptop kon ophalen.

De dag voor de wedstrijd heb ik nog gezwommen om helemaal voorbereid te zijn. Dat viel niet mee. Na 15 minuten in het water was ik zo koud (ondanks wetsuit), dat ik vervolgens in mijn appartement onder de dekens een uur nodig had om op te warmen. Was het de watertemperatuur van 15/16 graden? Of was het de buitentemperatuur van 13/14 graden met een stevige wind?

Zondag begon de dag met een temperatuur van 9 graden. Reden om niet te vroeg naar het strand van Vouliagmeni te gaan. Rond 8.10 was ik bij de transitie om mijn fiets neer te zetten. Na een klein rondje inlopen, stonden we om 8.30 klaar bij de branding. Met nog 30 minuten te gaan. Een waterig zonnetje maakte het nog redelijk aangenaam. En op het droge in een wetsuit is eigenlijk nooit koud. Stipt op tijd waren de eliteatleten weg en 2 minuten later de rest van de full distance. De eerste 50 meter kon je lopend van zandbank naar zandbank komen, daarna begon het zwemmen. Ik zat goed voorin, voelde me sterk en haalde stevig door. Na de eerste ronde lag ik goed in het veld en zag dat ik 12 minuten over 750 had gezwommen. Voor mij zeker niet slecht.

De tweede ronde ging ongeveer even goed en na wat geworstel met mijn wetsuit – de eerste keer weer dit jaar – was ik weg op de mountainbike. Ik had me voorgenomen de eerste ronde niet te gek te doen en dan de tweede gas te geven. Het ging lekker tot het eerste technische gedeelte. Daar stuiterde ik even op mijn zadel, waarna ik krak hoorde en het zadel in het struikgewas verdween. Terug lopen – het was behoorlijk steil – zadel uit de struiken en in mijn trisuit gestopt en door zonder zadel. Ik was in dubio: het Specialized-tooltje dat in mijn frame zat, miste één imbus. Die was afgebroken tijdens het monteren van mijn fiets. In Athene had ik geen vervanging kunnen vinden. Die had ik toch nodig voor mijn zadel?

Mijn gedachten gingen – al balancerend boven mijn zadelpen – uit naar Francesco Serrano, die in een van de WK’s op Maui een halve wedstrijd zonder zadel had gereden. Ik merkte na twee beklimmingen al dat niet zitten (te) zwaar is voor je (mijn) benen. Naar beneden gaat overigens goed. Op het eerste vlakke stuk heb ik mijn tooltje toch tevoorschijn gehaald. En ik had geluk: ik kon het zadel weer vastzetten, zij het na het nodige duwen en trekken. Ik had ondertussen zeker drie tot vier minuten verloren. Van de eerstvolgende die me inhaalde, een Francaise, nam ik me voor om in het wiel te blijven. Geen tijd meer verliezen.

Zonder verdere problemen rondde ik de twee fietsrondes af en kwam zonder kleerscheuren aan bij de transitiezone. In de wetenschap dat ik zeker door drie leeftijdgenoten was ingehaald. Ik voelde me nog sterk – dat gebeurd me niet vaak na het fietsten (teveel op de reserve gereden?) – en ik begon in een mooi temp van 4.50/km aan het lopen. Die eerste kilometer is overigens vrijwel vlak over asfalt met als onderbreking een tunneltje onder de weg door. Na de eerste kilometer begint het echte werk met een stevige en lange klim. Daar merkte ik nog meer dat ik goed in vorm was: ik haalde achter elkaar atleten in en hetzelfde gebeurde in de eerste lange afdaling. Maar soms is het ook schijn die bedriegt, bijvoorbeeld als je wat verder achterin het veld zit. Even mijn resultaten vergeleken met die van vorig jaar:

• 2018: zwemmen 24.44, fietsen 1.48.25 en lopen 57.15 (gescheurde enkelbanden!), totaal 3.12.18
• 2019: zwemmen 25.30, fietsen 1.54.24 (zadel!) en lopen 51.30, totaal 3.14.15

Tja, zal wel de teruggang zijn door de ouderdom. Het voelde anders. Misschien nog even vergelijken met de race van 2015. Dat was toch mijn topjaar, toen ik European Tour Champion werd. Een iets langer fietsparcours, maar lopen en zwemmen waren hetzelfde:

• 2015: zwemmen 25.43, fietsen 1.55.56 (langer parcours) en lopen 53.08, totaal 3.17.13

Dat klinkt al weer heel anders. Met mijn vierde plaats in 2019 moet je dan constateren dat de concurrentie steviger is geworden. In 2015 werd ik nog eerste in mijn leeftijdscategorie. Het was dat jaar wel warmer, wat het in 2018 ook was.

Enfin, ik ben met een tevreden gevoel terug gereisd naar Nederland. Mijn fiets heb ik ingepakt bij het fiinish terrein. Het paste allemaal, maar dan ook net. Om 9.02 de wedstrijd, om 12.16 de finish, om 13.30 kon ik mijn fiets ophalen en om 14.30 reed ik naar de autoverhuur. Die me om 16.00 afzetten bij het vliegveld, waarna ik om 17.20 vertrok. Op het Schiphol om 20.20, in de trein om 21.00 en in Dieren aangekomen om 22.45. Een welbestede dag.